“അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ വളരെ ഉപകാരം, ബാലു അണ്ണാ…”, റോഷൻ അയാളുടെ ഉദാരമനസ്കതക്ക് നന്ദി പറഞ്ഞു.
“നൻട്രി ഒന്നും വേണ്ട… നീയെൻ തമ്പി താനെ… അപ്പുറം അന്ത ചിപ്സ് മാറ്റർ മറന്തിടാതീങ്കെ…”, ബാലാജി രംഗം മയപ്പെടുത്തി, തമാശ മട്ടിൽ പറഞ്ഞു.
“കണ്ടിപ്പാ മറക്കാത് അണ്ണാ…”, റോഷനും ചിരിച്ചുകൊണ്ട് മറുപടി നൽകി.
ബാലാജിയുമായുള്ള കോൾ കട്ട്‌ ചെയ്യുമ്പോൾ, റോഷന്റെ മനസ്സിൽ ഒരു മഴ പെയ്തൊഴിഞ്ഞ ശാന്തത ഉണ്ടായിരുന്നു… മുന്നും പിന്നും ആലോചിക്കാതെ നിക്സന്റെ അമ്മക്ക് നൽകിയ വാക്ക് പാലിക്കപ്പെടാൻ പോകുന്നു. ബാലാജിയുടെ അടുത്ത വിളി കൂടി വന്ന് കഴിഞ്ഞാൽ, ഇക്കാര്യം നേരെ ശ്രീലക്ഷ്മിയെ വിളിച്ചറിയിക്കാം എന്നവൻ കണക്ക്ക്കൂട്ടി. അവൻ അച്ചുവിന്റെ അടുത്തേക്ക് തിരികെ നടന്നു.
എന്നാൽ… അവനെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് മറ്റൊരു അതിഥി അവിടെ അവനേയും കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു; അഞ്ജു…
അപ്രതീക്ഷിതമായി അവളെ കണ്ടതും അവന്റെ ഉള്ളൊന്ന് അന്ധാളിച്ചു. റോഷനെ കണ്ടപ്പോൾ, അഞ്ജുവിന്റെ മുഖത്തും അതേ പകപ്പ് പ്രകടമായി തെളിഞ്ഞു… അവൻ അവിടേക്ക് ചെന്ന്, അച്ചുവിനെ കാണിക്കാനെന്ന പോലെ അവളെ നോക്കി ഒരു പാതി വെന്ത ചിരി ചിരിച്ചു. അവൾ തിരിച്ചും… അപ്പോഴും പരസ്പരം മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കാനുള്ള ബുദ്ധിമുട്ട്, ഇരുവർക്കും ഒരുപോലെ അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ടായിരുന്നു….
“നീയൊക്കെ കൂട്ടുകാർ ആണെന്നും പറഞ്ഞ് എന്താടാ കാണിക്കുന്നെ…! നിനക്കൊക്കെ ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ്ന്റെ വില എന്താന്ന് അറിയോ…?”, വന്നവഴി റോഷനോടായി, അച്ചു ഗൗരവ്വത്തിൽ ചോദിച്ചു.
കേട്ടതും റോഷൻ ഞെട്ടി… അവന്റെ കണ്ണുകൾ പുറത്തേക്ക് തള്ളി… ഇന്നലെ നടന്നത് അഞ്ജു അച്ചുവിനോട് പറഞ്ഞോ…!’, ഒരു നിമിഷത്തിൽ അലവലാതി ചിന്തിച്ച് കൂട്ടി. അവൻ അഞ്ജുവിന്റെ മുഖത്തേക്ക് കണ്ണുകൾ തിരിച്ചു. അവിടെ അവളുടെ മുഖത്തും താൻ അനുഭവിക്കുന്ന അതേ അമ്പരപ്പും ടെൻഷനും അവൻ കണ്ടു.
റോഷന്റെ നോട്ടം വീണ്ടും അച്ചുവിലേക്ക് തന്നെ മടങ്ങിയെത്തി. ഇത്തവണ അവന്റെ നോട്ടം കണ്ടതും, അച്ചു ഗൗരവഭാവം വിട്ട്, തമാശ പോലെ തുടർന്നു.
“ഇതാവണമെടാ കൂട്ടുകാർ… ഇന്നലെ ആപ്പിൾ വേണമെന്ന് പറഞ്ഞു. പറഞ്ഞപോലെ ഇന്നവൾ 2 കിലോ വാങ്ങി വന്നു… വെൽഡൻ ബേട്ടാ…”, അച്ചു അഞ്ജുവിന്റെ മുതുകിൽ, അഭിനന്ദിക്കും പോലെ തട്ടിക്കൊണ്ട്, റോഷനോടായി തുടർന്നു…, “നിങ്ങളും ഉണ്ടല്ലോ… ഇതുവരെ ഒരു ചെറിയ പൈന്റെങ്കിലും വാങ്ങണമെന്ന് തോന്നിയോ…!!! എവിടെ….!!!!”
അച്ചു പറഞ്ഞു നിർത്തവെ, അഞ്ജുവും റോഷനും ഒരുപോലെ ദീർഘശ്വാസം എടുത്ത് വിട്ടു, മുഖത്തെ വിയർപ്പ് തുള്ളികൾ തുടച്ചു. ഒരേ ടൈമിംഗിൽ, കറക്റ്റ് സിങ്കിലുള്ള ഇരുവരുടെയും പ്രവർത്തി കണ്ട അച്ചു, ടോം & ജെറി കാർട്ടൂൺ കാണുന്ന ഭാവത്തിൽ ഇരുവരെയും ഒന്ന് നോക്കി.
അവൻ മുറിച്ച അപ്പിളിന്റെ ഒരു കഷ്ണം റോഷന് നേരെ നീട്ടി… റോഷൻ അത് വാങ്ങുന്നതിനിടെ, അഞ്ജുവിനെ ഒന്ന് ഒളിക്കണ്ണിട്ട് നോക്കി. അവളവനെയും… അച്ചുവിന്റെ മുന്നിൽ വച്ച്, തലേന്നത്തെ കാര്യങ്ങൾ മറച്ചു പിടിച്ച് അഭിനയിക്കാനുള്ള ബുദ്ധിമുട്ട് ഇരുവരിലും ഒരുപോലെ തെളിഞ്ഞ് കാണാമായിരുന്നു.
“എന്നാ ശരി… ഞാൻ ഇറങ്ങാ… വൈകീട്ട് അമ്പലത്തിൽ പോവാനുള്ളതാ…”, റോഷൻ കേൾക്കാനെന്നോണം, അവൾ അച്ചുവിനോടായി യാത്ര പറഞ്ഞു.
“അല്ല… ഇപ്പൊ തന്നെ പോവാണോ…?”, ചോദിക്കവേ, കുറച്ചു നേരം കൂടി ഇരുന്നുകൂടെ എന്ന് റോഷൻ പറയാതെ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
അഞ്ജു റോഷനെ ഒരു നിമിഷം നോക്കി. അവളുടെ ഉള്ളിൽ എന്തെല്ലാമോ ചോദ്യോത്തരങ്ങൾ പുറത്തേക്ക് ഒഴുകാൻ വെമ്പുകയാണെന്ന് ആ നോട്ടത്തിലൂടെ അവൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
“ഞാൻ കമ്പനീന്ന് വരുന്ന വഴി ജസ്റ്റ്‌… ഇവനെ കാണാൻ ഒന്ന് കേറീന്നേ ഉള്ളൂ… പോട്ടെ…”, അവൾ റോഷനോടായി പറഞ്ഞു. അത് പറയവേ, അഞ്ജു വന്നത് അച്ചുവിനെ കാണാനല്ല, മറിച്ചു റോഷനെ മാത്രം കാണാനാനെന്ന് അവളുടെ കണ്ണുകൾ വിളിച്ച് പറഞ്ഞു.
അവൾ തന്റെ ബാഗും എടുത്ത്, യാത്ര പറഞ്ഞ് ഇറങ്ങി. വാർഡിലെ വാതിൽപ്പടവിൽ മറയും മുൻപ്, അവൾ ബാഗിൽ നിന്നും എന്തോ എടുക്കുന്ന മട്ടിൽ ഒരു നിമിഷം നിന്ന്, ഒരിക്കൽ കൂടി റോഷനെ തിരിഞ്ഞ് നോക്കി. ശേഷം വീണ്ടും നടത്തം തുടർന്നു.
റോഷൻ എന്ത് ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ, അഞ്ജു പോയ വഴിക്കും, ആപ്പിൾ തിന്നുന്ന അച്ചുവിനേയും മാറി മാറി നോക്കി. നിമിഷങ്ങൾക്ക് യുഗങ്ങളുടെ ദൂരം….
റോഷൻ അവിടെ ഇരുന്ന്, എന്തു ചെയ്യണമെന്ന് ആലോചിച്ചു… അഞ്ജു സ്കൂട്ടർ എടുക്കും മുൻപ് അവൾക്കരികിൽ ഓടിയെത്താൻ അവന്റെ മനസ്സും ശരീരവും ഒരുപോലെ ധൃതി കൂട്ടി…
“ഞാൻ ഒന്ന് ടോയ്‌ലെറ്റിൽ പോയിട്ട് വരാം…”, റോഷൻ അച്ചുവിനോടായി പറഞ്ഞു. അപ്പിൾ കഴിക്കുന്നതിനിടയിൽ, ഇതിലൊന്നും യാതൊരു ശ്രദ്ധയും കൊടുക്കാതെ അച്ചു തലയാട്ടി.
റോഷൻ എഴുന്നേറ്റ് വാർഡിന് വെളിയിലേക്ക് നടന്നു… അച്ചുവിന്റെ കൺവെട്ടദൂരം കടന്നതും, അടുത്ത നിമിഷം അവനറിയാതെ ഓടാൻ തുടങ്ങി…
ലിഫ്റ്റിനടുത്ത് അവൻ എത്തിച്ചേരും മുന്നേ തന്നെ ലിഫ്റ്റ് പുറപ്പെട്ടിരുന്നു… രണ്ടാമത് ഒന്ന് ചിന്തിക്കാൻ നിക്കാതെ, അവൻ കോണിപ്പടി ലക്ഷ്യമാക്കി ഓടാൻ തുടങ്ങി… ദിവസം എത്രയോ എമർജൻസി കേസുകൾ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ആ ആശുപത്രിയിലെ ജീവനക്കാർ, അതിലും വലിയ എമർജൻസി എന്ന വണ്ണമുള്ള അവന്റെ ഓട്ടം കണ്ട്, അമ്പരപ്പോടെ നോക്കി.
കോറിഡോറിലൂടെ ഓടി, കോണിപ്പടിയിലേക്ക് പാഞ്ഞടുത്ത അവൻ പെട്ടന്ന് ആ കാഴ്ച്ച കണ്ടതും ഓട്ടം നിർത്തി; സ്റ്റയറിന് അരികിലുള്ള ബെഞ്ചിൽ, ആരെയോ കാത്തിരിക്കുന്ന അഞ്ജു…
തനിക്ക് മുന്നിൽ വന്നു നിന്ന്, നിർത്താതെ കിതക്കുന്ന റോഷനെ കണ്ട്, അവൾ ഇരുന്നിടത്ത് നിന്നും മെല്ലെ എഴുന്നേറ്റു. അവന്റെ ഷർട്ടിന്റെ മുൻവശം ഓടിയതിനെത്തുടർന്നുള്ള വിയർപ്പിൽ നനഞ്ഞിരിക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടു. അഞ്ജു തന്റെ ബാഗിൽ നിന്നും വാട്ടർ ബോട്ടിൽ എടുത്ത് അവന് നേരെ നീട്ടി. റോഷൻ അത് കൈപ്പറ്റി, തന്റെ തത്കാലദാഹം അടക്കി…
ഇരുവരും ആശുപത്രിയുടെ പടികെട്ടുകൾ ഒരുമിച്ച് നടന്നിറങ്ങാൻ തുടങ്ങി… എന്തോ അവർക്കിടയിൽ ഇതുവരെ ഇല്ലാതിരുന്നിരുന്ന ഒരു സ്റ്റാർട്ടിംഗ് ട്രബിൾ കടന്നു കൂടിയിരുന്നു… മറ്റെയാൾ കാണാതെ, ഇരുവരും ഇടയ്ക്കിടെ കണ്ണുകൾ പരസ്പരം നോക്കി, മടക്കി.
“റോഷന് എന്നോടെന്തെങ്കിലും പറയാനുണ്ടോ…?”, മൗനത്തെ മുറിച്ചുക്കൊണ്ട്, അഞ്ജു തന്നെ തുടങ്ങി വച്ചു.
അവൻ തല തിരിച്ച് അവളെയൊന്ന് പാളി നോക്കി. ശേഷം എന്തോ ചിന്തയിൽ ഇല്ല’ എന്ന് തലയാട്ടി… അവന്റെ നിസ്സംഗത അവളെ ചെറിയ തോതിൽ ദേഷ്യം പിടിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇരുവരും മൗനം അവലംബിച്ച് കൊണ്ട്, ഒരു നില കൂടി നടന്നിറങ്ങി. നടത്തത്തിനിടയിൽ, റോഷൻ സംസാരിക്കാനുള്ള ധൈര്യം സ്വരൂപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
