വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം 6
Varshangalkku Shesham 6 | Author : Verum Manoharan
[ Previous Part ] [ www.kambi.pw ]
വന്നയാൾ റോഷനെ നോക്കി, നിഗൂഢമായ ഒരു ചിരി ചിരിച്ചു… ആ ചിരിയിൽ അയാളുടെ മുൻ നിരയിലെ സ്വർണ്ണം കെട്ടിയ രണ്ട് പല്ലുകൾ തിളങ്ങി….
അത് കണ്ട മാത്രയിൽ, വന്നായാളെ റോഷൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു; “നിക്സൻ…”
“വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം… നമ്മൾ തമ്മിൽ ഇങ്ങനെ കാണേണ്ടി വരുമെന്ന് ഞാൻ കരുതിയില്ല…”, ഒരു മുഖവുരയെന്നോണം നിക്സൻ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി…
വർഷങ്ങൾക്ക് ഇപ്പുറവും ആ സ്വരത്തിൽ തിങ്ങി നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന പഴയ ഹുങ്കും അഹമ്മദിയും റോഷൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.
“എന്നെ മറന്നിട്ടില്ല എന്നറിഞ്ഞതിൽ സന്തോഷം.”, ദേഷ്യം ഒളിപ്പിച്ച, ചെറിയ ചിരിയോടെ അവൻ മറുപടി നൽകി.
“എങ്ങനെ മറക്കും…!”, തന്റെ സ്വർണ്ണം കെട്ടിയ പല്ലിന് ചുറ്റും നാവ് ചുഴറ്റി, നിക്സൻ സ്വതസിദ്ധമായ ഒരു വില്ലൻച്ചിരി ചിരിച്ചു.
നിക്സൻ : “നീ ആന്ന് അടിച്ചിട്ട പല്ലുകളുടെ സ്ഥാനത്ത്, ഞാൻ സ്വർണ്ണ പല്ലുകൾ വച്ചു കെട്ടി… എന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ റേഞ്ചും അതാണ്… മുട്ടാനാവില്ല നിനക്ക്….”
പറയവെ, അവന്റെ വാക്കുകളിൽ പണത്തിന്റെയും അധികാരത്തിന്റെയും ഗർവ്വ്‌ നിറഞ്ഞ് നിന്നിരുന്നു.
“മുട്ടണമെന്ന് ഞാനും ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല… എനിക്ക് വേറെ പണിയുണ്ട്.”, താൽപര്യമില്ലാത്ത മട്ടിൽ, അവനെ അടിച്ചിരുത്തും വിധം റോഷനും മറുപടി നൽകി.
നിക്സൻ : “അത് പറയാൻ തന്നെയാ ഞാനും വന്നത്. ഉത്സവം കൂടാൻ വന്നാ കൂടിട്ട് തിരിച്ചു പോണം.. അല്ലാതെ അതിനിടയിൽ വേറെ പണി പിടിച്ചാൽ, പിന്നെ ഒള്ള പണി ചെയ്യാൻ തടി കാണില്ല….”
ഈ ഡയലോഗ് കേട്ടതും റോഷന് ഉള്ളാലെ ചിരി വന്നു… അത് കടിച്ചമർത്തിക്കൊണ്ട്, റോഷൻ അവനെ പുച്ഛഭാവത്തിൽ ഒന്ന് അടിമുടി കണ്ണോടിച്ചു.
നിക്സൻ: “നീ വീട്ടിൽ വന്ന് കാണിച്ച ഷോ ഞാൻ അറിഞ്ഞു…”
“അറിഞ്ഞോ… സന്തോഷം…!”, പറയവെ, എത്ര ഒഴിവാക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും നിക്സനോടുള്ള പുച്ഛം അറിയാതെ അവന്റെ മുഖത്ത് നിറഞ്ഞ് നിന്നു.
നിക്സൻ : “ഇനിയും അങ്ങനെ ഒരു ഷോ നീ ഇറക്കിയാ… നിന്റെ വീട്ടിൽ കേറുമെന്ന് ഞാൻ പറയുന്നില്ല… പക്ഷെ-”
നിക്സൻ നിർത്തി, റോഷന്റെ മുഖഭാവം ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു… തന്റെ കയ്യിലെ ചീട്ടുകൾ എന്താണെന്ന് അറിയാനുള്ള ആകാംക്ഷ നിക്സൻ അവനിൽ കണ്ടു… അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി, നിഗൂഢമായ ചിരിയോടെ അയാൾ തുടർന്നു.
“പക്ഷെ നിനക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ വീട്ടിലൊക്കെ ഞാൻ കേറും.. കേറുന്നത് ഞാൻ ഒറ്റക്കായിരിക്കില്ല.. കൂടെ ദേ അവരും ഉണ്ടാകും..”, ഒരു ഭീഷണി പോലെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട്, നിക്സൻ ബെൻസിന് പുറകിൽ കിടക്കുന്ന ജീപ്പിലേക്ക് കൈ ചൂണ്ടി.
റോഷൻ നോക്കി… ഒരു ജീപ്പിൽ ഗുണ്ടകൾ എന്ന് തോന്നിക്കുന്ന ഒരു 4 പേർ നിക്സന്റെ ആജ്ഞക്കായി കാതോർത്ത് ഇരിക്കുന്നു… അത്രേം പേരെ ഒറ്റക്ക് നേരിടാനുള്ള കരുത്തൊന്നും തനിക്കില്ലെന്ന തികഞ്ഞ ബോധ്യം ഉണ്ടെങ്കിലും, നിക്സന് മുന്നിൽ ഇത്രയും നേരം പിടിച്ചു നിന്ന ആറ്റിട്യൂഡ് വിട്ടുകൊടുക്കാൻ റോഷൻ ഒരുക്കമായിരുന്നില്ല…
“ഭീഷണിയാണോ…?”, ലവലേശഭയം മുഖത്ത് കാണിക്കാതെ, നിക്സന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് തന്നെ നോക്കി, അവൻ ആരാഞ്ഞു…
“ഭീഷണിയോ, ഉപദേശമോ… എന്തായിട്ട് വേണമെങ്കിലും എടുക്കാം… പക്ഷെ പറഞ്ഞത് ഞാൻ ചെയ്യും. എനിക്ക് അത്തരം വാക്ക് പാലിക്കുന്ന ഒരു മോശം സ്വഭാവം ഉണ്ടേ…!”, പറയുന്നതിനൊപ്പം നിക്സന്റെ മുഖത്ത് വീണ്ടും പഴയ വില്ലൻച്ചിരി കടന്നുവന്നു.
റോഷൻ : “എന്നാൽ അങ്ങനെ ആവട്ടെ…”
നിക്സൻ : “ഒരിക്കൽ കൂടി ഞാൻ പറയുന്നു റോഷാ… ഈ കളി ഇവിടെ നിർത്തിക്കോ….”
“കളി ഞാൻ നിർത്താം… എന്റെ കൂട്ടുകാരുടെ അടുത്ത് നിന്നും വാങ്ങിയത് നീയും തിരിച്ചു കൊടുത്തേക്ക്..”, പറയുമ്പോൾ, പ്രശ്നം ഇവിടെ കൊണ്ട് അവസാനിക്കുകയാണെങ്കിൽ അവസാനിക്കട്ടെ’, എന്നൊരു ചിന്ത റോഷന്റെ ശബ്ദത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.
എന്നാൽ കേട്ടതും, പ്രതീക്ഷക്ക് വിരുദ്ധമായി, നിക്സൻ വീണ്ടും ഉറക്കെ ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങി. അതേ സമയം തന്നെ സ്റ്റേജിൽ, സുഗ്രീവനെ അടിച്ചോടിച്ച ശേഷം കത്തി വേഷധാരിയും ഉറക്കെ ഒച്ചയിട്ടു… ഇവർക്ക് മധ്യത്തിൽ കളി കണ്ട് നിന്ന ഒരു കൊച്ചുക്കുട്ടി, ഒരു നിമിഷം ഇതിലേതാണ് ബാലി എന്ന ഭാവത്തിൽ സ്റ്റേജിലേക്കും നിക്സനേയും മാറി മാറി നോക്കി.
“അപ്പോ കാണാം … റോഷാ….”, ഉറക്കെയുള്ള ചിരി തുടർന്നുകൊണ്ട്, നിക്സൻ അവന്റെ കാറിലേക്ക് തിരികെ നടന്നു… അവന്റെ നടത്തവും ഭാവവും, ഈ കളി ഇവിടം കൊണ്ടൊന്നും തീരില്ലെന്ന് വിളിച്ച് പറഞ്ഞു.
മിക്കവാറും കാണേണ്ടി വരും”, അവന്റെ മറ്റേടത്തെ ആറ്റിട്യൂഡ് കണ്ട് അലവലാതി മൊഴിഞ്ഞു…
നിക്സന്റെ കാറ് പുറപ്പെട്ടതിന് പിന്നാലെ ഗുണ്ടകളുടെ ജീപ്പും അവിടെ നിന്നും യാത്രയായി. പോകവെ, അതിനകത്തുള്ള ചിലർ സ്കെച്ച് ചെയ്യും പോലെ റോഷനെ ഒന്ന് അടിമുടി നോക്കി. അതേ സമയം, വെളിയിൽ നടന്ന കഥകളിയുടെ’ അവസാന രംഗം മാത്രം കണ്ടുകൊണ്ട്, റോഷന്റെ അടുത്തേക്ക് അഞ്ജു തിരികെയെത്തി.
“ആരാ അത്…?”, മൊത്തത്തിലെ പന്തിയില്ലായ്മ ശ്രദ്ധിച്ച്, അവൾ റോഷനോടായി ചോദിച്ചു.
“പഴയൊരു സ്നേഹിതനാ… പേര് പറഞ്ഞാൽ ഒരുപക്ഷെ നീ അറിയും… നിക്സൻ”, അകന്ന് നീങ്ങുന്ന ബെൻസിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട്, അവൻ മറുപടി നൽകി.
കേട്ടതും, അമ്പരപ്പിൽ അഞ്ജുവിന്റെ കണ്ണുകൾ പുറത്തേക്ക് തള്ളി. അവൾ നിക്സന്റെ ബെൻസ് പോയ വഴിക്ക് ഇമച്ചിമ്മാതെ നോക്കി നിന്നു… റോഡിൽ പുകപടലങ്ങൾ തീർത്തുകൊണ്ട്, ദൂരെ അലങ്കാര തോരണങ്ങൾക്കപ്പുറം ആ വണ്ടികൾ രണ്ടും അപ്രത്യക്ഷമായി…
“പോവാം…?”, അഞ്ജുവിന് നേരെ തിരിഞ്ഞ്, റോഷൻ വളരേ ക്യാഷ്വലായി ചോദിച്ചു.
നിക്സനാണ് പോയതെന്ന് അറിഞ്ഞതിന്റെ തരിപ്പ് മാറാതെ, ആ ചോദ്യത്തിന്, അവൾ അറിയാതെ അതെ’യെന്ന് തലയാട്ടി…
*** *** *** *** ***
വിമലിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് സ്കൂട്ടർ കയറ്റി നിർത്തി, അഞ്ജുവിനൊപ്പം റോഷനും ഇറങ്ങി.
“എന്നാ പിന്നെ നാളെ കാണാം…”, മനസ്സിനെ മദിക്കുന്ന ചിന്തകളും പേറി, വീട്ടിലേക്ക് നടക്കാൻ ഒരുങ്ങിക്കൊണ്ട് റോഷൻ പറഞ്ഞു.
“റോഷൻ ഒന്നും കഴിച്ചിട്ടില്ലല്ലോ… കേറ്… അത്താഴം കഴിച്ചിട്ട് പോകാം”, അഞ്ജു ക്ഷണിച്ചു.
“വേണ്ട അഞ്ജു… ഇപ്പോ ഉടനെ ഭക്ഷണം ഒന്നും ഇറങ്ങില്ല… തല ആകെ പെരുക്കുന്നു…”, തലമുടിയിൽ അമർത്തി ചിക്കിക്കൊണ്ട്, റോഷൻ തന്റെ അവസ്ഥ വെളിപ്പെടുത്തി.
അഞ്ജു അവനെ നോക്കി. എപ്പോഴത്തെയും പോലെ തന്നെ, അവന്റെ മനസ്സിലുള്ളത് പറയാതെ തന്നെ ഗ്രഹിക്കാൻ അവൾക്ക് കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
“പെരുപ്പിനുള്ളത് ഞാൻ തന്നാൽ, റോഷൻ ഭക്ഷണം കഴിക്കോ…?”, യാതൊരു ഭാവമാറ്റവുമില്ലാതെ അവൾ ചോദിച്ചു.
റോഷൻ തിരിഞ്ഞ് നോക്കി. ആ നോട്ടത്തിൽ എന്താണത്?’, എന്ന മറുചോദ്യമുണ്ടായിരുന്നു.
