അവനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു പൂവ് മുകളിലേക്ക് തള്ളുന്ന തന്റെ പെണ്ണിനെ വാരിപ്പിടിച്ചു രാഹുൽ വിയർപ്പ് തെറിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കുത്തിയിറക്കി അടിച്ചു തകർത്തു.
അവളുടെ പൂവ് വെട്ടി ചീറ്റിയതും അവളുടെ വാ തുറന്നുപോയിരുന്നു.
അമറിക്കൊണ്ടു രാഹുൽ അവളുടെ യോനിയിലേക്ക് തന്റെ പാല് കാച്ചിയൊഴിച്ചു.
ഇടവിട്ടു ചീറ്റിയ കട്ടപ്പാല് മുഴുവൻ വിറച്ചു വിറച്ചു അനഘ ഏറ്റുവാങ്ങി.
അവളെ ചുറ്റിപ്പിടിച് ഒന്ന് മറിഞ്ഞ രാഹുൽ കുണ്ണയും പൂറ്റിൽ വെച്ച് ഇപ്പോഴും വിറച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന അനഖയെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു കിടന്നു.
ഇടയ്ക്ക് ഇടയ്ക്ക് നെറ്റിയിൽ അവൻ ചുംബിച്ചു.
തളർന്നു പോയ അനഘ അവന്റെ നെഞ്ചിൽ കിടന്നു തന്നെ വിടർത്തിയിട്ട ബ്ലൗസും അരയിൽ ചുറ്റിയ പാവാടയുമായി നിദ്രയെ പുൽകി.
അവളുടെ വിയർത്തു നനഞ്ഞ മുടിയുടെ സൗരഭ്യം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് രാഹുലും പതിയെ മയങ്ങി.
അതെ സമയം ദീപന്റെ വായിൽ മുല വച്ചുകൊടുത്തു ദീപൻ അത് നുണയുന്ന നിർവൃതിയിൽ പൂർണ നഗ്നയായി അവനെയും കെട്ടിപ്പിടിച്ചു പാർവതിയും സ്വപ്നതേരിൽ കയറിയിരുന്നു.
********************************
പ്രേമ സുരഭിലങ്ങളായി അനഖയുടെയും രാഹുലിന്റെയും ജീവിതത്തിൽ ദിവസങ്ങൾ ഒഴുകി തുടങ്ങി,
ചിരിച്ചും കളിച്ചും പരസ്പരം കൊഞ്ചിച്ചും പ്രണയിച്ചു നടക്കുന്ന അവരെ കണ്ടു ഉള്ളിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ സന്തോഷിച്ചത് ദീപനും പാർവതിയും സന്ധ്യയും ആയിരുന്നു.
കല്യാണം എന്ന് പറയുമ്പോഴൊക്കെ ഈ ഒരു സമയം എന്ജോയ് ചെയ്തിട്ട് മതി എന്ന രണ്ടുപേരുടെയും കൊഞ്ചിയുള്ള അപേക്ഷയിൽ പാർവതിയും സന്ധ്യയും ചിരിയോടെ വഴങ്ങുമായിരുന്നു.
എട്ടാം മാസം അവസാനത്തോടെ സന്ധ്യ പ്രസവിച്ചു.
ഹോസ്പിറ്റലിൽ അഡ്മിറ്റായ അന്ന് തന്നെ അനഘ എത്തിയിരുന്നു, പ്രസവിച്ചു റൂമിലേക്ക് മാറ്റിയ ദിവസം ഏട്ടത്തിയെ കൂട്ടി രാഹുലും എത്തി. സന്ധ്യയെ പോലെ തന്നെ സുന്ദരി അയ
കുഞ്ഞിനെ കയ്യിൽ വാങ്ങിയപ്പോൾ വല്ലാത്ത നിർവൃതിയിലാവുന്ന പാർവതിയെ എല്ലാവരും ചെറു വേദനയോടെ ആണ് നോക്കി നിന്നത്.
തിരികെ അനഖയെയും കൂട്ടി ആണ് അവർ തറവാട്ടിൽ എത്തിയത്, അന്ന് തറവാട്ടിൽ കൂടിയ അനഖയും രാഹുലും പിറ്റേന്ന് ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് എത്തി.
തിരക്ക് പിടിച്ചാണ് അന്ന് രണ്ടു പേരും ഓഫീസിൽ പോയത്.
“ഇന്ന് നേരത്തെ കഴിയുവോ…”
“അറിയില്ലെടി വൈകുവാണേൽ ഞാൻ വിളിച്ചു പറയാം…നീ വൈകിട്ട് വെയിറ്റ് ചെയ്യേണ്ട…”
“ആം….”
ഓഫീസിനു മുന്നിൽ രാഹുലിനെ ഡ്രോപ്പ് ചെയ്ത് അനഘ പോയി.
അന്ന് വൈകിട്ട് അവരുടെ ഫ്ലാറ്റിൽ ആയിരുന്നു അനഘ…
“ശ്ശൊ ഇവന് ഒന്ന് ഫോണെടുത്താൽ എന്താ…ഹും…”
കുശുമ്പ് കുത്തി അനഘ ഇരുന്നു പിറുപിറുത്തു.
“ഡിങ് ഡോങ്….”
കാളിങ് ബെൽ കേട്ട അനഖയുടെ മുഖം വിടർന്നു.
“ഹോ ചെക്കൻ ഇവിടെ എത്തിയിട്ടാ,…. ഒന്ന് ഫോണെടുത്താൽ എന്താണാവോ…”
കൃതൃമമായി മുഖത്ത് കേറ്റിപ്പിടിച്ച ദേഷ്യവുമായി അനഘ വാതിൽ തുറന്നു,…
എന്നാൽ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന ആളെ കണ്ട അനഖയുടെ മുഖം ഒന്ന് ചുരുങ്ങി പെട്ടെന്ന് മുന്നിൽ ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ഒരാളെ കണ്ട അമ്പരപ്പ് അവളുടെ മുഖത്ത് നിന്ന് വായിച്ചെടുത്ത ആഹ് അതിഥി ഒന്ന് ചിരിച്ചു.
“അനഘ അല്ലെ….”
“ഉം….”
ബോധത്തിലേക്ക് എത്തിയ അനഖയ്ക്ക് ഒന്ന് മൂളാനെ കഴിഞ്ഞുള്ളു.
“ഞാൻ….എന്നെ,…ഓര്മ ഉണ്ടോ….”
“അറിയാം….”
ഒറ്റവാക്കിൽ അനഘ മറുപടി ഒതുക്കി., ഉള്ളിലേക്ക് എത്തി നോക്കുന്നതിൽ നിന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി സംസാരിക്കാനാണ് വന്ന ആളുടെ ഉദ്ദേശം എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ അനഘ ഒന്ന് ഒതുങ്ങി അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു.
സോഫയിൽ വന്ന ആളോടൊപ്പം ഇരിക്കുമ്പോഴും അനഖയുടെ മനസ്സ് വല്ലാത്ത പിരിമുറുക്കത്തിൽ ആയിരുന്നു.
“ഏട്ടൻ…..അല്ല രാഹുൽ ഇവിടെ ഇല്ലേ….”
“ഏഹ്….!!!”
ഒന്ന് ഞെട്ടിയ അനഘ വീണ്ടും ചോദ്യത്തിനായി നോക്കി.
“രാഹുൽ ഇല്ലേ….”
വന്ന ആൾ ചോദ്യം ആവർത്തിച്ചു.
“ഇല്ല….വൈകും എന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു….”
“ങും….നിങ്ങൾക്ക് എല്ലാര്ക്കും എന്നോട് വെറുപ്പും ദേഷ്യവും എല്ലാം ഉണ്ടാവും എന്നെനിക്കറിയാം….
….ഇപ്പൊ ഇതൊക്കെ പറയുന്നതുകൊണ്ട് ഒരു കാര്യവും ഇല്ലെന്ന് അറിയാം എങ്കിലും എന്റെ ഒരു സമാധാനത്തിനു വേണ്ടിയാ ഞാൻ വന്നേ,…നിങ്ങള് രണ്ടു പേരോടും മാപ്പ് പറയാൻ….
ഏട്ടനെയും കണ്ടു മാപ്പ് പറയണം എന്നുണ്ട് പക്ഷെ വേണ്ട…ആഹ് മുന്നിൽ നില്ക്കാൻ പോലും എനിക്ക് വയ്യ….”
കണ്ണിൽ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന കണ്ണീരോടെ ശ്വേത അനഖയോട് പറഞ്ഞു.
പൊറുക്കാനാവില്ല എന്നറിയാം….ക്ഷെമിക്കണം എന്ന് പറയാൻ പോലും എനിക്ക് അവകാശമില്ല,….
നിഖിലുമായിട്ട് എനിക്ക് തോന്നിയ ആരാധന ഒരുതരം ക്രഷ്…അതിനെ ഒഴിവാക്കാൻ ഞാൻ കുറെ ശ്രെമിച്ചതാ…
ഏട്ടനുമായുള്ള വിവാഹം പോലും അവനെ ഉള്ളിൽ നിന്ന് കളയാൻ ആയിരുന്നു…പക്ഷെ ഏതോ നശിച്ച നിമിഷം….ആഹ് ഒരു നിമിഷം തുടങ്ങിയതാ എന്റെ ജീവിതത്തിലെ കറുത്ത ദിവസങ്ങൾ….ഏട്ടന്റെയും തന്റെയും കണ്ണീര് കണ്ടതിൽ പിന്നെ ഞാൻ ഒന്ന് സമാധാനമായിട്ട് ഉറങ്ങിയിട്ടില്ല….
ശാപം കിട്ടിയ പോലെ അലഞ്ഞു നടക്കുവാരുന്നു,….
എല്ലാവരോടും മുന്നിൽ വന്നു കാലിൽ വീണു മാപ്പ് പറയണം എന്നുണ്ട് പക്ഷെ അതിനുള്ള ധൈര്യം എനിക്കില്ല….”
പുറം കൈകൊണ്ടു കണ്ണീര് തുടച്ചുകൊണ്ട് ശ്വേത അവളെ നോക്കി ഒന്ന് ചിരിക്കാൻ ശ്രെമിച്ചു, ഇത്ര നാൾ അവളനുഭവിച്ച എല്ലാ വേദനയും ഉണ്ടായിരുന്നു.
“ഭാഗ്യമുള്ള ആളാട്ടൊ…..കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന ഭാഗ്യം തട്ടിത്തെറിപ്പിച്ച ഒരാളാ പറേണേ….ഏട്ടൻ പാവാ….സ്നേഹിക്കാൻ മാത്രേ അറിയൂ….
നിങ്ങൾക്ക്,….നിങ്ങൾക്ക് നല്ലതേ വരൂ…..”
മുഖം പൊത്തി പൊട്ടിക്കരയുന്ന ശ്വേതയെ കണ്ട അനഘ ഒരു നിമിഷം സ്തബ്ധയായി നോക്കി ഇരുന്നു,…..
പിന്നെ മടിച്ചാണ് അവളുടെ കയ്യിൽ ഒന്ന് പിടിച്ചത്.
താങ്ങിന് കാത്തിരുന്നത് പോലെ ശ്വേത അവളുടെ മേലേക്ക് ചാരി ഇരുന്നു കരഞ്ഞു.
അവളുടെ പുറത്തു തട്ടി അനഖയും ഇരുന്നു.
അനഖയുടെ ചൂടിൽ ഒന്ന് കരഞ്ഞു തണുത്ത ശ്വേത പതിയെ തല ഉയർത്തി.
“താങ്ക്യൂ…..താങ്ക്യൂ സോ മച്ച്….”
ശ്വേത പറഞ്ഞു.
“ഞാൻ പോകുവാ…എനിക്ക് കാനഡയിലേക്ക് ഒരു സ്റ്റുഡന്റ് പ്ലസ് ജോബ് വിസ കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്….കുറച്ചു കഷ്ടപ്പെട്ടു എന്നാലും അതാണ് നല്ലത് എന്ന് തോന്നി.
ഒരു മാസത്തിനുള്ളിൽ പോണം….”
ശ്വേത പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.
“നിഖിൽ….???”
അത്ര നേരം മൗനിയായി ഇരുന്ന അനഘ ചോദിച്ചു.
“അറിയില്ല….”
അവളുടെ തണുപ്പ് മൂടിയ കണ്ണും വരണ്ട ചിരിയും കണ്ട അനഖയ്ക്ക് ഉത്തരം കിട്ടി.
“ഞാൻ എന്നാൽ ഇറങ്ങട്ടെ….ഏട്ടൻ വരുന്ന വരെ നിക്കുന്നില്ല….”
ശ്വേത എഴുന്നേറ്റു
“ഇനി വരുമ്പോ ഞാൻ രണ്ടു പേരെയും കണ്ടോളാം….
ആൻഡ് എനിക്ക് ഇപ്പൊ മനസ്സിലാവുന്നുണ്ട് നീ ആണ് ഏട്ടന് ചേർന്നത്…”
