മറുപുറം – 3

“ഓക്കേ ഏട്ടത്തി….”

ആരെയൊക്കെയോ പരതി കൊണ്ടിരുന്ന തന്റെ കണ്ണുകളെ പിടിച്ചു കെട്ടി പാർവതിയോടൊപ്പം തന്റെ മുറിയിലേക്ക് അനഘ കടന്നു.

“ഈ മുറി പോരെ…നീ വരുമ്പോ നിക്കാറുള്ള മുറി തന്നെ കൊടുത്താൽ മതീന്ന് രാഹുൽ പറഞ്ഞു….”

“ഇതൊക്കെ ധാരാളം അല്ലെ ഏട്ടത്തി….”

പാർവതിയുടെ തോളിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് അനഘ കൊഞ്ചി.

“എന്നാൽ ഉടുപ്പ് മാറ്റിയിട്ട് വായോ…അടുക്കളയിൽ എന്റെ കൂടെ കൂടാല്ലോ….”

“അയ്യട വന്നപ്പോ തന്നെ അടുക്കളപണി ഏല്പിച്ചു തരുവാ….”

“പോടീ കാന്താരി എല്ലാം കാലാക്കി വെച്ചിട്ടുണ്ട് ഒന്ന് കൂടെ നിന്ന് വർത്താനം പറയാനാ…”

കുറുമ്പ് കുത്തി പാർവതി ചിണുങ്ങി.

“ഓഹ് മുഖം ചുവക്കുമ്പോൾ ഏട്ടത്തിയെ കാണാനാ ഒടുക്കത്തെ ഭംഗി….
അല്ല ഏട്ടത്തിയുടെ അടുക്കളയിൽ സ്ഥിരം കൂടാറുള്ള ആളെന്ത്യെ… എപ്പോഴും പറയൂല്ലോ വാലേതൂങ്ങിയുടെ കാര്യം…..”

“അമ്പടി പെണ്ണെ….ദേ എന്റെ ചെക്കനെ കുറ്റം പറഞ്ഞാലുണ്ടല്ലോ….എന്റെ കയ്യീന്നു മേടിക്കും നീ…”

അനഖയുടെ കയ്യിൽ നുള്ളി പാർവതി കെറുവിച്ചു.

“ഏട്ടൻ ഇന്നവനെ ഓഫീസിൽ കൊണ്ട് പോയി….കുറെ നാളായില്ലേ, ഒന്ന് എല്ലാം നേരെ ആക്കാൻ പതിയെ തുടക്കം തൊട്ടു കൊടുക്കാൻ കൊണ്ടോയി….പാവം ഇപ്പോഴാ ഒന്ന് നേരെ ആവണത്….”

“അയ്യോ…തുടങ്ങി എന്റെ ഏട്ടത്തിയുടെ സെന്റി…ദേ ഒന്ന് ഡ്രെസ് മാറേണ്ട താമസം ഫുൾ ഇരുന്നു കേട്ടോളാം പോരെ…”

പാർവതിയുടെ കവിളിൽ ഉമ്മ വെച്ചിട്ട് അനഘ പറഞ്ഞതുകേട്ട പാർവ്വതി ചിരിയോടെ പുറത്തേക്ക് നീങ്ങി.

രാത്രി വൈകിയാണ് ദീപനും രാഹുലും എത്തിയത്.

“ഏട്ടാ….അവൻ ഇന്ന് തുടങ്ങിയതല്ലേ ഉള്ളൂ…അപ്പൊ തന്നെ ഇത്രേം നേരം ഒക്കെ ഇരുത്തണോ…”

കഴിക്കാൻ ഇരിക്കുമ്പോഴും മുഖം കയറ്റി ഇരുന്ന പാർവതിയെ നോക്കി ദീപൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ അത്രയും നേരത്തെ സങ്കടം പാർവതി പറഞ്ഞു.
“എന്റെ പാറു…ഇവനെ നീ ഇപ്പോഴും ഇങ്ങനെ വാലേകെട്ടി ഇടല്ലേ….”

“പിന്നെ ഞാൻ വാലേകെട്ടി ഇട്ടിട്ടൊന്നും ഇല്ല അവനു വേണ്ട ഫ്രീഡം ഒക്കെ ഉണ്ട് ഇല്ലെടാ….”

വന്നത് മുതൽ മൗന വൃതം എടുത്ത പോലെ ഇരുന്നിരുന്ന രാഹുൽ പെട്ടെന്ന് ഞെട്ടി പിന്നെ തലയാട്ടി.

അത് കണ്ട അനഖയും ഞെട്ടിവന്ന ചിരി കൗശലപൂർവ്വം ഒളിപ്പിച്ചു.

ദിവസങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞു വീണുകൊണ്ടിരുന്നു.
അനഘ ആഹ് കുടുംബത്തിലെ ഒരാളായി പതിയെ മാറി പാർവതിയും ദീപനും അങ്ങനെ മാറ്റി എടുത്തു എന്ന് പറയുന്നതാവും ശെരി.
രാഹുലിനു അനഖയോടും അനഖയ്ക്ക് രാഹുലിനോടും ഉള്ള ചമ്മൽ മാത്രം നിലനിന്നു പോന്നു…
അറിയാമായിരുന്നിട്ടും അത് അവർ തന്നെ തീർക്കട്ടെ എന്നുള്ള മനസ്സായിരുന്നു പാർവതിക്ക്.

“ആഹ് കേസ് എന്തായി ഏട്ടത്തി….”

“ഏതു കേസ്….!!”

ബാൽക്കണിയിൽ വൈകിട്ടത്തെ കോഫി കഴിക്കുന്ന സമയം അനഘ ചോദിച്ചു.

“അന്ന് തല്ലിയില്ലേ ആഹ് കേസ്…”

“ഓഹ് അതോ അതൊക്കെ പോയി…അവനു ആരേം ഓര്മ ഇല്ലെന്നു….പിന്നെ ഒരാളെ ഓര്മ ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞു,…”

കുലുങ്ങി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പാർവതി പറയുന്നത് കേട്ട അനഖയ്ക്ക് എന്തോ കൊളുത്തി, മുഖം കൂർപ്പിച്ചു പാർവതിയെ അനഘ നോക്കി, പുറത്തു കാളിങ് ബെൽ അടിച്ചത് കേട്ട പാർവതി ചിരിയടക്കി അനഖയുടെ കവിളിൽ കുത്തിയിട്ട് എഴുന്നേറ്റു നടന്നു.

അന്ന് അത്താഴം കഴിക്കുമ്പോഴും അനഖയുടെ കണ്ണുകൾ ഇടയ്ക്കിടെ പാളി രാഹുലിന് നേരെ വീണു കൊണ്ടിരുന്നു.
അന്നത്തെ രാത്രി ഉറക്കം മിഴികളെ തഴുകുമ്പോൾ അനഘ ചില കാര്യങ്ങൾ തീരുമാനിച്ചിരുന്നു.

————————————-

“ഹെലോ…….”

“ഹെലോ……”

ഒട്ടൊരു നിശ്ശബ്ദതയ്ക്ക് ശേഷമാണ് മറുപടി വന്നത്.

“ഹെലോ…അനഘ,…അനഘ അല്ലെ….”

“ഹ്മ്മ്…..”

“എന്താ വിളിച്ചെ….”

“അത്….ഇന്നത്തെ വർക് കഴിഞ്ഞോ….”

“ഉവ്വ്…ഞാൻ ഇറങ്ങുവാണ്…”

“ഞാൻ….ഞാൻ താഴെ ഉണ്ട്….താഴെ വരുവോ….”

“ശെരി ദാ വരുന്നു….”

രാഹുൽ ഫോൺ വെച്ചതും അനഘ ഒരു ദീർഘ നിശ്വാസം എടുത്തു.
ഫോൺ കണക്ട് ആയ നിമിഷം അതുവരെ പിടിച്ചു വച്ചിരുന്ന ധൈര്യമെല്ലാം അവൾക്ക് ചോർന്നു പോയിരുന്നു, പിന്നെ ഒരു ഓളത്തിൽ രാഹുലിനോട് താഴെ വരാൻ പറയുന്നത് വരെ നെഞ്ചിലെ പിടപ്പ് കുറഞ്ഞിരുന്നില്ല.

ടക്…ടക്…ടക്…!!!!

ഗ്ലാസിൽ തട്ട് കേട്ടപ്പോഴാണ് അനഘ ഞെട്ടിയത്.
രാഹുലിനെ കണ്ടതും അവൾ ഡോർ തുറന്നു കൊടുത്തു.
അവളുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ ഒന്നമ്പരന്നെങ്കിലും ചിരിയോടെ രാഹുൽ അകത്തു കയറി,
അതോടെ അനഘ കാർ എടുത്തു.

പോകും വഴി രണ്ടുപേർക്കും സംസാരിക്കാൻ വല്ലാത്ത തടസ്സം ആയിരുന്നു.

ബീച്ച് സൈഡിലെ കോഫി ഷോപ്പിലെ പാർക്കിങ്ങിൽ പാർക്ക് ചെയ്ത ശേഷം, അവർ ഷോപ്പിലെ കടലിനെ അഭിമുഖീകരിക്കുന്ന ഒരു ടേബിളിൽ ഇരുന്നു.

മൂകത അൽപനേരം അവർക്കിടയിൽ തളം കെട്ടി നിന്നു.

“ഡോ….എന്നെ ഓഫീസിൽ നിന്നിറക്കി ഇവിടെ കൊണ്ടുവന്നിരുത്തി താൻ സ്വപ്നം കാണുവാ….”

അനഖയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് രാഹുൽ ചോദിച്ചു.

“ഐം സോറി….അന്ന്,…ഞാൻ പെട്ടെന്ന് ഒരു ദേഷ്യത്തിൽ,…തല്ലി പോയതാ… എന്നോട് ക്ഷെമിക്കണം….”

കണ്ണ് നിറച്ചു തന്റെ മുന്നിൽ ഇരുന്ന് സോറി പറയുന്ന അനഖയെ കണ്ടതും രാഹുൽ വല്ലാതെ ആയി.
ഒന്ന് ഞെട്ടിപോയ രാഹുൽ ഉടനെ അനഖയുടെ ബെഞ്ചിലേക്ക് ഇരുന്നു.

“അയ്യേ താൻ ഇതൊക്കെ ഇപ്പോഴും മനസ്സിൽ കൊണ്ട് നടക്കുവാണോ…താൻ ആഹ് കണ്ണ് തുടച്ചേ….”

അവളുടെ അടുത്തിരുന്നു രാഹുൽ പറഞ്ഞു.

“അന്നത്തെ ദിവസം കഴിഞ്ഞു അതാലോചിക്കുമ്പോ എല്ലാം നെഞ്ചിൽ എന്തോ പോലെയാ…ചിലപ്പോഴൊക്കെ ഉറക്കം പോലും കിട്ടില്ല…”

മൂക്ക് പിഴിഞ്ഞ് പതിയെ ഏങ്ങിക്കൊണ്ട് അനഘ ചെറുതായി കരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“എടൊ…അതൊക്കെ ഞാൻ അന്നേ മറന്നു പോയി…ഞാൻ പോലും ഓർക്കാത്ത കാര്യം താൻ ഇപ്പോഴും ഓർത്തു നടക്കുവാണോ….എന്നിട്ട് അതും പറഞ്ഞിരുന്നു കരയുന്നോ….
ബെസ്റ്റ് ഈ തൊട്ടാവാടിയെ ആണോ ഞാൻ കണ്ടു പഠിക്കണം എന്ന് ഏട്ടത്തി നാഴികയ്ക്ക് നാൽപതു വട്ടം പറയുന്നേ…”

ഒന്ന് മടിച്ചിട്ടാണ് രാഹുൽ അവളുടെ തോളിൽ കയ്യിട്ടു പയ്യെ തട്ടി ഒന്ന് കുടഞ്ഞത്.
അത് കാത്തിരുന്ന പോലെ അവൾ അവന്റെ തോളിൽ ചാരി.

“ഡോ ഞാൻ അനുഭവിച്ചത് വെച്ച് നോക്കുമ്പോൾ താൻ തന്ന ആഹ് തല്ല് ഒക്കെ ഒരു തമാശ അല്ലെടോ….”

അനഘ കണ്ണുയർത്തി അവനെ നോക്കി.

“ഓഹ് നമ്മൾ രണ്ടും തുല്യദുഃഖിതർ ആണല്ലോ അല്ലെ…”

ചിരിയോടെ അവൻ പറഞ്ഞത് കേട്ടതും അവൾ അവന്റെ കയ്യിൽ നുള്ളി.

ഓർഡർ ചെയ്ത കോഫീ ആവിപറത്തി കാറ്റിൽ സുഗന്ധം പടർത്തി, കപ്പ് ഒഴിയുമ്പോഴേക്കും അവരുടെ
സംസാരം ഒത്തിരി ദൂരം പിന്നിട്ടിരുന്നു.
വേദനകളും സ്ട്രഗ്ഗിളും കടന്നു മനസ്സിന്റെ ഓരോ ആഗ്രഹങ്ങളും പുറത്തേക്ക് കടന്നു അവരുടെ മനസ്സുകൾ വാചാലമായി.

“ഡോ നമ്മുക്കിറങ്ങാം….വിളി വന്നു തുടങ്ങി.”

ഫോണിലെ ഡിസ്‌പ്ലേയിൽ ഏട്ടത്തി എന്ന് കാട്ടി മിന്നി തിളങ്ങുന്നത് കണ്ട രാഹുൽ അനഖയോട് ചോദിച്ചു.

“ഹ്മ്മ് എന്നേം വിളിച്ചിരുന്നു…മിക്കവാറും ഇന്ന് രണ്ടു പേർക്കും വയറു നിറച്ചു കിട്ടാനുള്ള വഴി ഉണ്ട്….ഹി ഹി ഹി….”

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *