കാഴ്ച്ചയെ മറച്ച മതിലിന്റെ വിടവുകളിൽ, അലവലാതി ആ ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരം തേടി അലഞ്ഞു… ഒടുവിൽ അതേ കൽകെട്ടുകളിൽ പരാജിതൻ’ എന്ന് സ്വയം കരി കൊണ്ട് കുറിച്ചിട്ടു…
“ഇതിനൊരു ഉത്തരം തരാൻ എനിക്കറിയില്ലടീ…. ഒരുപക്ഷെ കണ്ണകന്നാൽ ഈ വേദനയും അകലുമായിരിക്കും….”, ഉള്ളിലെ വേദന കടിച്ചു പിടിച്ചുകൊണ്ടു അവൻ മന്ത്രിച്ചു….
അഞ്ജുവിന്റെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും നിറഞ്ഞു…
അഞ്ജു: “എന്നിട്ട്… ശ്രുതിയുടെ വേദന നിന്റെ മനസ്സീന്ന് പോയോ… റോഷൻ എന്റെ മനസ്സീന്ന് പോയോ…?”
റോഷൻ തലകുനിച്ചു… എന്നിട്ട് വേദനയെ മറക്കും വിധം വീണ്ടും ചിരി കൈ കൊള്ളാൻ ഒരു പാഴ്ശ്രമം നടത്തി…
റോഷൻ: “ചിലത് അങ്ങനെയാണ് അഞ്ജു… പറിച്ചെറിയണമെന്ന് എത്ര വിചാരിച്ചാലും, അതിങ്ങനെ മനസ്സിൽ തന്നെ കുരുങ്ങിക്കിടക്കും… നിന്റെ മാലയിലെ ലോക്കറ്റ് പോലെ…”
അവനത് പറഞ്ഞത്, മനപ്പൂർവം അവൾക്ക് വേദനിക്കണമെന്ന് കരുതി തന്നെയായിരുന്നു… അങ്ങനെയെങ്കിലും അവൾ തന്നെ വെറുക്കട്ടെയെന്ന് അവന്റെ മറുമനസ്സ് ചിന്തിച്ചുറപ്പിച്ചിരുന്നു…
അവന്റെ ഉദ്ദേശം പോലെ തന്നെ, ആ വാക്കുകൾ കേട്ടതും അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ പ്രണയം ദേഷ്യമായി പരിണാമം പ്രാപിച്ചു.
“ഈ ഒരു കാരണം കൊണ്ടാണ് ഞാൻ നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നതെന്ന് കരുതുന്നുണ്ടോ…?”, മാലയിൽ കൈ പിടിച്ചുകൊണ്ട്, അവൾ രൂക്ഷ സ്വരത്തിൽ അവനോട് ആരാഞ്ഞു…
അവനതിന് ഉത്തരമുണ്ടായിരുന്നില്ല…. അവനിലെ അലവലാതി ഇല്ല’ എന്ന് പറയാനാവാതെ ശ്വാസം മുട്ടി….
അടുത്ത നിമിഷത്തിൽ, അഞ്ജു മുന്നോട്ട് വന്ന്, അവന്റെ മാറിൽ ചേർത്ത് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു… അവളുടെ കണ്ണുനീർ അവന്റെ ഷർട്ടിലേക്ക് പുഴയായി ഒഴുകി…
“സത്യം പറ… നിനക്കെന്നെ ഇഷട്ടമല്ലേ…?”, ഇടരുന്ന ശബ്ദത്തിൽ അവൾ ഒരിക്കൽ കൂടി അവനോട് ചോദിച്ചു..
ആ അവസരത്തിൽ, അതിന് സത്യസന്ധമായ ഒരു ഉത്തരം നൽകാൻ അവന് കഴിയുമായിരുന്നില്ല… അലവലാതിയുടെ തിരോധാനം അറിയിച്ചുകൊണ്ടു, കണ്ണുകളിലേക്ക് വിരുന്നെത്തിയ നീർത്തുള്ളികളെ, റോഷൻ ഒഴുക്കി വിടാതെ കഷ്ടപ്പെട്ട് തടഞ്ഞു നിർത്തി…
അവൻ അവളുടെ ചുമലിൽ പിടിച്ച്, അവളെ നേരെ നിർത്തി… എന്നിട്ട് നിറകണ്ണുകളോടെ, മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ അല്ല’ എന്ന് തലയാട്ടി…
അഞ്ജുവിന്റെ നെഞ്ചിൽ കനലുകൾ നീറിപ്പുകഞ്ഞു… കൂട്ടിയോട്ടിച്ചു വച്ച പളുങ്ക് പാത്രങ്ങൾ, ഒരിക്കലും ചേർത്ത് വക്കാനാവാത്ത വണ്ണം തകർന്നടിഞ്ഞു…
ഹൃദയം തകരുന്ന വേദനയോടെ അവളാ മാലയിൽ നിന്നും ലോക്കറ്റ് പൊട്ടിച്ച്, അവൻ കാൺകെ വലിച്ചെറിഞ്ഞു….
ഞിം… ണിം… മുറിക്ക് വെളിയിലെ ഏതോ ചുമരിൽ തട്ടി, ലോക്കറ്റിന്റെ ശബ്ദം നിശബ്ദമായി…
“പോ… എനിക്കിനി നിന്നെ കാണണ്ടാ…”, ഹൃദയം മുറിച്ചെറിഞ്ഞ വേദനയോടെ ഇത് പറഞ്ഞുകൊണ്ട്, അവൾ മുറിക്ക് വെളിയിലേക്ക് പാഞ്ഞു…. അവളുടെ മിഴിനീർ പോകും വഴി എല്ലാം ഒരു അരുവി കണക്ക് ഒഴുകി വീണു…
മുറിയിൽ നിന്നും നടന്നു നീങ്ങുന്ന അഞ്ജുവിനെ തടയാനോ, നോക്കാനോ അവനു കഴിഞ്ഞില്ല… അവൻ നിന്നിടത്ത് മരകുറ്റി കണക്ക് അനങ്ങാതെ നിന്നു… അവളുടെ കാലടിയൊച്ച മറഞ്ഞതും, നിലക്കാതെ ഒഴുകുന്ന കണ്ണീർ മുഖവുമായി, അവൻ മെല്ലെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി…
പെട്ടന്ന് അവനിലെ ഭാവം മാറി… ഈ ദൃശ്യം അത്രയും കണ്ടുകൊണ്ട്, മറ്റൊരാൾ വാതിൽക്കൽ നിൽക്കുന്നത് അവൻ കണ്ടു; ശ്രീലക്ഷ്മി…
എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ അവൻ ശ്രീലക്ഷ്മിയെ നോക്കി… ശേഷം കണ്ണുനീർ തുടക്കുന്നതിനൊപ്പം, അവളുടെ പാക്ക് ചെയ്ത ബാഗിലേക്ക് നോക്കി ചോദിച്ചു..
റോഷൻ : “പോകാം…?”
ശ്രീലക്ഷ്മി തലയാട്ടി….
*** *** *** *** ***
“നീ നശിച്ചു പോകുമെടാ…. ശവമേ…”, വേദന സഹിക്കാനാവാതെ, നിക്സന്റെ അമ്മ ഉറക്കെ അലമുറയിട്ടു….
നിക്സൻ ഒരു വില്ലൻ ചിരിയോടെ, തന്റെ കയ്യിലെ മുള്ളു വച്ച ബെൽറ്റ് ഒരിക്കൽ കൂടി കുടഞ്ഞു… എന്നിട്ട് അമ്മയെ നോക്കി ഒരിക്കൽ കൂടെ ചോദിച്ചു…
നിക്സൻ: “നിങ്ങളായിട്ട് അവളെ വിളിക്കുന്നോ…? അതോ ഞാനായിട്ട് വിളിപ്പിക്കണോ…?”
“എന്നെക്കൊണ്ട് അത് ചെയ്യിക്കാമെന്ന് നീ കരുതേണ്ടടാ, നായിന്റെ മോനെ…”, പറയുന്നതിനൊപ്പം ആ സ്ത്രീ അവനെ കാർക്കിച്ചു തുപ്പി…
നിക്സൻ വീണ്ടും ക്രൂരമായി ചിരിച്ചു… എന്നിട്ട് സകല ശക്തിയും എടുത്ത് ആ ബെൽറ്റ് അമ്മയുടെ പുറത്തേക്ക് ആഞ്ഞു വീശി…
ബെൽറ്റിലെ മുള്ളുകൾ, ആ സ്ത്രീയുടെ പുറത്ത് തറച്ചു, അൽപ മാത്ര മാംസവും പറിച്ചെടുത്ത് കൊണ്ട് തിരികെയെത്തി…
“ആാാാ…..”, വേദനയിൽ അവന്റെ അമ്മ ഉറക്കെ അലറി…..
മുറിക്ക് വെളിയിൽ, ഈ ശബ്ദവും കേട്ട് നിൽക്കുകയായിരുന്ന നിക്സന്റെ ഗുണ്ടകൾ അറിയാതെ ഒരു നിമിഷം പരസ്പരം നോക്കി… പെറ്റ വയറിന് നേരെയുള്ള നിക്സന്റെ ഈ ക്രൂരത, ആ ക്രൂരന്മാരായ ഗുണ്ടകൾക്ക് പോലും സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു…. ഗുണ്ടകളും മനുഷ്യരാണല്ലോ…!
കുറച്ച് മിനുട്ടുകൾ നീണ്ട മാതൃ പീഡനത്തിന് ശേഷം നിക്സൻ വെളിയിലേക്ക് വന്നു. അവനെ കണ്ടതും അവർ എല്ലാവരും ഒരെ സമയം എഴുന്നേറ്റ് നിന്നു… ചില ഇടക്കാല തെലുഗു സിനിമകളിലെ രംഗം പോലെ…
“എന്തായി… കിട്ടിയോ…?”, നിക്സൻ സകലരോടുമായി ചോദിച്ചു…
“അവന്റെയും അവളുടെയും സകല കൂട്ടുകാരുടെയും വീടുകളിൽ ഞങ്ങൾ കയറി അന്വേഷിച്ചു… പക്ഷെ കിട്ടിയില്ല…”, കൂട്ടത്തിൽ ഒരുവൻ മറുപടി നൽകി.
നിക്സൻ: “അവനാ വിമലിന്റെ വീട്ടിൽ തന്നെ കാണും… ഇല്ലേൽ അച്ചുവിന്റെ…”
ഗുണ്ട 2 : “രണ്ടു വീട്ടിലും ഓരോ രണ്ട് മണിക്കൂർ കൂടുമ്പോളും നമ്മുടെ ആളുകൾ നോക്കുന്നുണ്ട്… രണ്ടിടത്തും അവരില്ല… മാത്രമല്ല അവസാനം നോക്കിയപ്പോൾ, വിമലും കുടുംബവും ഉത്സവം കൂടാൻ ഇറങ്ങുന്നതായിട്ടാ കണ്ടേ….”
“അതൊരു മറയായിക്കൂടെ…?”, നിക്സൻ ആലോചനയോടെ ചോദിച്ചു.
ഗുണ്ട 1 : “അതിനു ശേഷവും ഞങ്ങൾ കയറി നോക്കി… പക്ഷെ ഇല്ല…”
നിക്സൻ ദേഷ്യത്തിൽ അവിടെ കിടന്ന പേപ്പർ വെയിറ്റ് എടുത്ത് ഹാളിലെ TV യിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു.
ക്ലാങ്… 55 ഇഞ്ച് വലിപ്പമുള്ള LG യുടെ 4k TV യുടെ ഡിസ്പ്ലേ അവന്റെ ഏറിൽ ഇരുട്ടിലേക്ക് കൂപ്പ് കുത്തി….
നിക്സന്റെ വെകിളി പിടിച്ചുള്ള ഭാവം കണ്ട് കൂടെയുള്ളവർ ഒരു നിമിഷം പകച്ചു നിന്നു… പോക്കറ്റിൽ നിന്നും ഒരു insignia സിഗരട്ടും കത്തിച്ച്, നിക്സൻ എന്തോ തീരുമാനമെടുക്കുന്ന ഭാവത്തിൽ അങ്ങും ഇങ്ങും നടന്നു….
നിക്സൻ: “കളി അവൻ മാറ്റി കളിച്ച സ്ഥിതിക്ക്… ഇനി ഞാനവന് എന്റെ കളി കാണിച്ചു കൊടുക്കാം…”
നിക്സന്റെ പറച്ചില് കേട്ട്, ഗുണ്ടകൾ എന്താണ് അവന്റെ ഉദ്ദേശം’ എന്ന ഭാവത്തിൽ ഒരിക്കൽ കൂടി പരസ്പരം നോക്കി….
അപ്പോഴും അകത്ത് നിന്നും അമ്മയുടെ വേദന നിറഞ്ഞ ശബ്ദം അവർക്ക് കേൾക്കാമായിരുന്നു….
*** *** *** *** ***
രാത്രി… ചിരകിയ തേങ്ങയുമായി, റോഷൻ അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു…
