💖അവളും ഞാനും തമ്മിൽ💖അടിപൊളി  

എന്നാ നാളെത്തന്നെ നമ്മൾ അങ്ങോട്ട്‌ പോകും, അച്ഛനെ ഞാൻ വിളിച്ച് വരുത്തിക്കോളാം.
അമ്മ അപ്പോൾത്തന്നെ അച്ഛനെ വിളിച്ച് കാര്യം പറഞ്ഞു. രാത്രി ഒരു പാട് വൈകി ആയിരുന്നു അച്ഛൻ വന്നത്. വന്നപ്പോൾ തന്നെ എൻ്റെ അടുത്തേക്ക് വന്നു
ഞാൻ കേട്ടതെല്ലാം സത്യമാണോ അഭി.
തല കുനിച്ച് നിന്ന് കൊണ്ട് തന്നെ ഞാൻ പറഞ്ഞു
അതെ
അച്ഛൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല, പക്ഷേ ആ മുഖം സങ്കദത്താൽ നിറയുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു.
എന്റെ മകൻ ഇത്ര അധപ്പദിച്ചുപോയി എന്ന് ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ല, ആറ്റ് നോറ്റ് ഉണ്ടായതെന്ന് വെച്ച് ഒരുപാട് ലാളിച്ചു വളർത്തിയപ്പോൾ ഓർത്തില്ല തല താഴ്ത്തി നടക്കാൻ മകൻ കാരണക്കാരൻ ആകും എന്ന്, മക്കൾ തെറ്റുകാർ ആയാൽ അവരെ നേർവഴിക്ക് വളർത്താത്ത മാതാപിതാ ക്കളും തെറ്റുകാർ തന്നെയാ.
അച്ഛന്റെ വാക്കുകൾ എന്നെ ഒരുപാട് കുത്തി നോവിച്ചു,
ആ വേദന അച്ഛന്റെ കാൽക്കൽ തന്നെ കരഞ്ഞു തീർത്തു, എന്റെ സങ്കടം മനസ്സിലാക്കി അച്ഛൻ എന്നെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു. അടുത്ത ദിവസം തന്നെ അവളുടെ വീട്ടിൽ പോയി സംസാരിക്കാം എന്നും പറഞ്ഞു.
പിറ്റേന്ന് രാവിലെ തന്നെ ഞങൾ മുന്നും കൂടെ സാറയുടെ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു, എനിക്ക് എന്തോ വല്ലാത്ത ഒരു പേടി ആയിരുന്നു. ഒരു ധൈര്യത്തിന് കണ്ണനും കൂടെ വിളിച്ച് അങ്ങോട്ടേക്ക് വരാൻ പറഞ്ഞു. വീട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി അവിടെ എത്തിയപ്പോഴേക്കും കണ്ണനും എത്തിയിരുന്നു. ഞങ്ങളെ എല്ലാരേയും ഒരുമിച്ച് കണ്ടതോടെ തോമസ് uncle നും മേരി അമ്മക്കും വലിയ സത്തോഷം.
ആഹാ ആരൊക്കെയാ ഇത്, എല്ലാരും ഉണ്ടല്ലോ, എന്റെ ദേവാ നിനക്ക് ഇപ്പോഴെങ്കിലും ഇങ്ങോട്ടൊക്കെ ഒന്ന് ഇറങ്ങാൻ തോന്നിയല്ലോ.
കുറെ കാലത്തിനു ശേഷം അച്ഛനെയും എല്ലാരേയും ഒരുമിച്ചു കണ്ടതിന്റെ സന്തോഷത്തിൽ തോമസ് അങ്കിൾ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു
നിങ്ങൾ അവരെ മുറ്റത്ത് നിർത്തി സംസാരിക്കാതെ അകത്തോട്ട് വിളിക്കു മനുഷ്യാ
തോമസ് അങ്കിളിൻറെ ഉത്സാഹം കണ്ടു മേരിയമ്മ ചിരിച്ചോണ്ട് പറഞ്ഞു
ആ അത് തന്നെ നിങ്ങളെല്ലാവരും വാ അകത്തിരുന്ന് സംസാരിക്കാം
പിന്നെ അദ്ദേഹവും ഞങ്ങളും എല്ലാവരുംകൂടി അകത്തേക്ക് കടന്നു
പിന്നെ എന്തുണ്ട് ദേവാ വിശേഷം
അകത്തു കയറിയ ഉടനെ തോമസ് അങ്കിളും അച്ഛനും കൂടി ഓരോന്ന് സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി
എന്താ എല്ലാരും കൂടെ പെട്ടെന്ന് ഒരു മുന്നറിയിപ്പുമില്ലാതെ
സംസാരത്തിനിടയിൽ തോമസ് അങ്കിൾ എല്ലാവരോടുമായി ചോദിച്ചു
അത് കേട്ടപ്പോൾ ഞാനും അച്ഛനും അമ്മയും കണ്ണനും ഒന്നും മുഖത്തോടുമുഖം നോക്കി നോക്കി എങ്ങനെ പറയണം എന്നറിയാത്ത ഒരു നിസ്സംഗത
എന്താ എന്തു പറ്റി
ഞങ്ങളുടെ എല്ലാം മുഖഭാവം മാറിയത് കണ്ട മേരിയമ്മ വീണ്ടും ചോദിച്ചു
അത് അത് സാറ എവിടെ മേരി? അമ്മ ചോദിച്ചു
അവൾ ഇപ്പോൾ എപ്പോഴും റൂമിൽ അടച്ച് ഇരിപ്പാണ് , എൻറെ മോൾക്ക് എന്താ പറ്റിയത് എന്ന് ഒരു പിടിയും ഇല്ല ചോദിച്ചിട്ട് അവൾ ഒന്നും പറയുന്നില്ല
അമ്മയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞിരുന്നു തോമസ് അങ്കിളിനെയും മുഖം വാടിയിരുന്നു
ഞാൻ അവളെ ഒന്ന് കാണട്ടെ എന്നും പറഞ്ഞ് അമ്മ സാറയുടെ മുറിയിലേക്ക് പോയി
ഞങ്ങൾ ആരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല
മൗനം ഭേദിച്ചു കൊണ്ട് അച്ഛൻ തന്നെ പറയാൻ തുടങ്ങി
തോമസ്ഏ നീ നേരത്തെ ചോദിച്ചില്ലേ എന്താ എല്ലാരും കൂടി മുന്നറിയിപ്പൊന്നും ഇല്ലാതെ വന്നത് എന്ന്
മ്മ്‌
എൻറെ മകൻ ഒരു തെറ്റ് പറ്റി അതിന് പരിഹാരം ഉണ്ടാക്കാൻ അത് തിരുത്താനും വേണ്ടിയാണ് ഈ വരവ്
അച്ഛൻ പറയുന്നത് എന്താണെന്ന് മനസ്സിലാകാത്ത രീതിയിൽ തോമസ് അങ്കിളും മേരിയമ്മേ ഞങ്ങളെ നോക്കി
കൂടുതൽ എന്തെങ്കിലും പറയുന്നതിന് മുമ്പ് സാറയെ കൂട്ടി അമ്മ അങ്ങോട്ട് വന്നിരുന്നു
അവളാകെ കോലം കേട്ടിരുന്നു കണ്ണിനു ചുറ്റും കറുപ്പ്, ഇപ്പോഴും മുഖത്തു ഉണ്ടായിരുന്ന ആ പ്രെസരിപ്പ് നഷ്ടമായിരിക്കുന്നു, മുടിയൊക്കെ പാറിപ്പറന്നു കിടക്കുന്നു ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ കണ്ടാൽ ഇപ്പോൾ ഒരു ഭ്രാന്തിയെ പോലെ തോന്നിക്കുന്നു അവളെ
അവളുടെ രൂപവും ഭാവവും കണ്ട് കണ്ണൻ എന്നെ കത്തുന്ന ഒരു നോട്ടം നോക്കി നോക്കി. എല്ലാത്തിനും കാരണം ഞാൻ അല്ലേ എനിക്കും വല്ലാതെ മനസ്സ് വേദനിച്ചു.
അവളെ നോക്കി കൊണ്ടിരുന്ന എല്ലാവരോടുമായി അമ്മ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി
മേരി തോമസ് ചേട്ടാ ഇവളെ എനിക്ക് തരുമോ ഞങ്ങടെ അഭിയുടെ പെണ്ണായിട്ട്, മരുമകൾ ആയിട്ടല്ല സ്വന്തം മകൾ ആയിട്ട് നോക്കിക്കോളാം
അമ്മ പറയുന്നത് കേട്ട് അവർ ഇരുവരും കണ്ണ് മിഴിച്ചു
എന്താ ഗായത്രി നീ പറയുന്നത് അതെങ്ങനെ ശരിയാവും കുടുംബക്കാരും പള്ളിയും പട്ടക്കാരും എല്ലാം എതിര് നിൽക്കും ഇങ്ങനെ ഒരു ബന്ധത്തിന്
മേരിയമ്മ ഒരു സംശയരൂപേണ പറഞ്ഞു, പക്ഷേ ആ വാക്കുകളിൽ എതിർപ്പൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു.
‘അമ്മ അച്ഛനെ നോക്കി അച്ഛൻ തോമസ് അങ്കിളിനെയും
ദേവ എന്താടാ ഇത്
അച്ഛൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല
അബി നീയും സാറായും തമ്മിൽ പ്രണയത്തിലാണോ
അച്ഛൻ മൗനം പാലിക്കുന്നത് കണ്ടു തോമസ് അങ്കിൾ എന്നോട് ചോദിച്ചു
ഞാനും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല തല താഴ്ത്തി ഇരുന്നു
കണ്ണാ എന്താടാ കാര്യം നീ അറിയാത്ത രഹസ്യം ഒന്നും ഇവർക്കിടയിൽ ഉണ്ടാകില്ല എന്ന് എനിക്ക് അറിയാം നീ എങ്കിലും പറ ഇവർ തമ്മിൽ പ്രണയത്തിൽ ആണോ.
ഞാനും അച്ഛനും മൗനം പാലിക്കുന്നത് കണ്ട് മേരി അമ്മ കണ്ണനോട് ചോദിച്ചു.
എന്റെ അറിവിൽ ഇവർ സുഹുർത്ത്ക്കൾ മാത്രം ആയിരുന്നു, പക്ഷേ ഇപ്പൊൾ…..
എന്താടാ എന്താ ആരെങ്കിലും ഒന്ന് പറ…. മേരി അമ്മ ആധിയോടെ ചോദിച്ചു
ഞാൻ ഗർഭിണി ആണ്…… ഇത്രയും നേരം മൗനം പലിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന സാറ എടുതടിച്ചത് പോലെ പറഞ്ഞത് എല്ലാരേയും നിശബ്ദം ആക്കി.
അത് പറഞ്ഞപ്പോഴും അവളുടെ തല താഴ്ന്നു തന്നെ ആയിരുന്നു, കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണു നീര് ഇറ്റു വീഴുന്നുണ്ടായിരുന്നു ,അമ്മ അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചിരുന്നു.
അവള് പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ ഒരു ഇടിതി പോലെ എന്റെ തലയിൽ വീനതുപോലെതൊന്നി എനിക്ക്,
അവള് ഗർഭിണി ആണ് കാരണക്കാരൻ ഞാനും, ഞാൻ മേരി അമ്മയെ നോക്കി പാവം വാ പൊത്തി കരയുന്നു, സാറയുടെ അച്ഛനെ നോക്കിയപ്പോൾ അത് തലക്ക് കൈയും കൊടുത്ത് എല്ലാം തകർന്നവനെ പോലെ ഇരിക്കുന്നു, മുഖം ഉയർത്തി അവളെ നോക്കുന്നുണ്ട്, കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു, മുഖത്തെ ഭാവം എന്താണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല, ഒരു പക്ഷെ മകൾ വിശ്വാസ വഞ്ചന കാണിച്ചു എന്ന് കരുതി കാണും,
ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു ഒരു ഏറ്റു പറച്ചിൽ നടത്തി.
അച്ഛന്റെ മകൾ അല്ല ഞാനാണ് തെറ്റുകാരൻ, ഞാൻ ആണ് എല്ലാത്തിനും കാരണക്കാരൻ, പൊറുക്കാൻ പറ്റാത്ത തെറ്റാണെന്ന് അറിയാം പക്ഷെ അത് തിരുത്താൻ ഒരു അവസരം എനിക്ക് തരണം, എന്റെ ജീവൻ കൊടുത്തും ഞാൻ അതിന് പ്രായച്ചിത്തം ചെയ്തൊളാം
അത്രയും പറഞ്ഞപ്പൊഴേക്കും ഞാൻ വിങ്ങിപ്പൊട്ടി കരഞ്ഞിരുന്നു.
പിന്നെയും കുറെ നേരം മൗനം.
അത് ഭേതിച്ചത് അമ്മയുടെ വാക്കുകൾ ആയിരുന്നു.
ഇനി ആരൊക്കെ എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും ഇവളെ വിട്ടുതരുന്ന പ്രശ്നം ഇല്ല, എന്റെ മകൻ ചെയ്തുപോയ തെറ്റ് ഇപ്പൊൾ ഒരു ജീവന്റെ തുടിപ്പായിരിക്കുന്നു അതിന് അച്ഛനോ അമ്മയോ കുടുംബമോ ബന്ധങ്ങളോ ഇല്ലാതെ ഈ ഭൂമിയിലേക്ക് വരാനോ ജീവിക്കാനോ ഉള്ള അവസ്ഥ ഉണ്ടാകാൻ ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ല. ദേവേട്ടാ തോമസ് ചേട്ടാ എത്രയും പെട്ടെന്ന് ഇവരുടെ വിവാഹം നടത്തണം, ഇവൾക്കോ ഇവളുടെ വയറ്റിൽ വളരുന്ന കുഞ്ഞിനെ ഒരു ചീത്തപ്പേര് വരാതെ നോക്കണ്ട കടമ നമുക്കുണ്ട്,
അമ്മയുടെ വാക്കുകൾക്ക് മുൻപിൽ അച്ഛനും തോമസ് അങ്കിളും സമ്മത ഭാവത്തിൽ സാറയെ നോക്കി, അവരുടെ നോട്ടത്തിന്റെ അർഥം മനസ്സിലായ അമ്മ സാറയുടെ മുഖം കൈക്കുമ്പിളിൽ എടുത്ത് കൊണ്ട് പറഞ്ഞു
മോൾ ഇതിന് സമ്മതിക്കണം നിനക്ക് അംഗീകരിക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാണെന്ന് അറിയാം എന്നാലും നിന്റെ വയറ്റിൽ വളരുന്ന ആ കുരുന്നു ജീവനെ ഓർത്ത് നീ സമ്മതിക്കണം, എന്റെ മകളായിട്ട്‌ തന്നെയാ നിന്നെ ഞാൻ കാണുന്നത്, ഇനി എന്നും അങ്ങനെ തന്നെ ആയിരിക്കുകയും ചെയും. സമ്മതിച്ചുടെ മോളെ നിനക്ക്,
അമ്മ ഒന്ന് നിർത്തി ചോദ്യ ഭാവത്തിൽ സാറയെ നോക്കി, അവള് കരഞ്ഞു കൊണ്ട് മുഖം ഉയർത്തി ചുണ്ടുകൾ രണ്ടും കടിച്ച് പിടിച്ച് സമ്മതം എന്ന് തലയാട്ടി, അമ്മ സന്തോഷത്തോടെ അവളുടെ നെറ്റിയിൽ ഒരു മുത്തം കൊടുത്തു, പിന്നെ എല്ലാം വളരെ പെട്ടെന്ന് ആയിരുന്നു, രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും രജിസ്റ്റർ ഓഫീസിൽ വച്ച് ഞങ്ങളുടെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞു, അവളുടെയും എന്റെയും വീട്ടുകാരെ സാക്ഷി നിർത്തി ഞാൻ സാറയുടെ കഴുത്തിൽ താലി കെട്ടി , വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് പുറത്ത് ഇറങ്ങിയ എന്റെ അടുത്തേക്ക് സാറയുടെ അച്ഛൻ വന്നു.
അഭി മോനെ എന്റെ മോൾ, അവളെ കൈവിടല്ലെടാ, എന്റെ ജീവൻ ആണ് എന്റെ രണ്ടുമക്കൾ അതിൽ ഒരെണ്ണം ആണ് ഇപ്പൊ നിനക്ക് പറിച്ച് തന്നത്, അവക്ക് എന്തേലും പറ്റിയ സഹിക്കില്ലട എനിക്കും മേരിക്കും, ഞങ്ങളുടെ ചങ്ക് തകർന്നു പോകും
അത്രയും പറഞ്ഞു ആ മനുഷ്യൻ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു,
സ്വന്തം മകളെ നശിപ്പിച്ചവനു തന്നെ അവളുടെ കൈപിടിച്ച് കൊടുത്തിട്ട് അവൾക്ക് ഒരു നല്ല ജീവിതം കൊടുക്കണം എന്ന് അവനോടു തന്നെ അപേക്ഷിക്കുന്ന ഒരു അച്ഛന്റെ അവസ്ഥ. വിധിയുടെ വിരോധാഭാസം അല്ലാതെ എന്ത് പറയാൻ,
ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ രണ്ടു കൈകളും കൂടി ചേർത്ത് പിടിച്ചു എന്നിട്ട്
അച്ഛാ എന്റെ ജീവൻ പോണ വരെ ഞാൻ ഉണ്ടാകും അവൾക്ക്, അവള് എന്നെ അംഗീകരിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും ശെരി ഒരിക്കലും ഒരു നോട്ടം കൊണ്ട് പോലും അവളെ ഞാൻ നോവിക്കില്ല ഒരിക്കലും അവളെ കഷ്ട്ട പെടുത്തില്ല, വാക്ക്.
അത്രയും കേട്ടപ്പോ അച്ഛന്റെ മുഖത്ത് ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു, അത് പതിയെ എന്നിലേക്കും പടർന്നു.
പിന്നീടുള്ള ദിനങ്ങൾ എല്ലാം വളരെ പെട്ടെന്ന് ആൺ കടന്നു പോയത്, സാറ എന്റെ ഭാര്യ ആയി വീട്ടിൽ വന്ന ശേഷം അവളുടെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും നോക്കിയത് അമ്മ ആയിരുന്നു. ഗർഭിണി ആയതിനാൽ അവൾക്ക് വീട്ടിൽ നല്ല കയരിങ് ആയിരുന്നു അമ്മ കൊടുത്തത്, ഒറ്റക്ക് ഇരിക്കാൻ സമ്മതിക്കില്ല, എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ചിട്ടയോടെ കൃത്യ സമയത്ത് അവളെ കൊണ്ട് ചെയിക്കും അങ്ങനെ അങ്ങനെ അവർ രണ്ടും ശെരിക്കും കൂട്ടായിരുന്നു, അമ്മ പറഞ്ഞത് പോലെ സ്വന്തം മകൾ തന്നെ ആയിരുന്നു അമ്മക്ക് സാറ, അച്ഛനും മറിച്ചയിരുന്നില്ല, പതിയെ പതിയെ അവളുടെ പഴയ കളിയും ചിരിയും ഒക്കെ തിരിച്ചു കൊണ്ടുവരാൻ അമ്മക്ക് സാധിച്ചിരുന്നു. ഇൗ സമയങ്ങളിൽ എല്ലാം തന്നെ ഞാൻ വീട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും സാറയും ആയി എനിക്ക് അടുക്കാൻ സാധിച്ചിരുന്നില്ല, അവളെ അഭിമുഖീകരിക്കാൻ കഴിയാതെ എപ്പോഴും ഞാൻ ഒഴിഞ്ഞുമാറി നടന്നു എങ്കിലും അവളുടെ എല്ലാ കരിയങ്ങളും ഞാനും ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു, അന്നത്തെ ആ സംഭവത്തിന് ശേഷം ഒരുമിച്ച് ഒരുവീട്ടിൽ ഒരേ മുറിയിൽ ആണ് താമസം എങ്കിലും എനിക്ക് അവളോട് ഒന്ന് മിണ്ടാൻ കൂടി കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല, എന്റെ നാവിനെയും മനസ്സിനെയും എന്തോ ബന്ധിച്ച് നിർത്തിയിരിക്കുന്ന പോലെ. രാത്രിയിൽ അവള് ഉറങ്ങി എന്ന് ഉറപ്പായ ശേഷം മാത്രമേ ഞാൻ റൂമിലേക്ക് പോകു, പിന്നെ അവള് അറിയാതെ അവളെ നോക്കി കിടക്കും, തലോടും, കാലുകൾ രണ്ടും പിടിച്ച് കൊടുക്കും അപ്പോഴൊക്കെ ഉറക്കത്തിൽ അവളുടെ മുഖത്ത് ഒരു പുഞ്ചിരി വിടരും അത് മാത്രം മതിയായിരുന്നു എനിക്ക്,
എല്ലാ മാസവും സാറയുടെ കൂടെ ചെക്കപ്ന് ഞാനും പോകാറുണ്ടായിരുന്നു. അപ്പൊൾ മാത്രം ആയിരുന്നു ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ എന്തെങ്കിലും ഒരു സംഭാഷണം ഉണ്ടാകുന്നത്, അതും സെക്കൻഡ്കൾ മാത്രം ദയിർഘ്യം ഉള്ളത്.
8മാസങ്ങൾ വളരെ വേഗം കടന്നു പോയി, ഇൗ സമയം കൊണ്ട് ഞാൻ ശെരിക്കും ഒരു അജ്ഞാത കാമുകൻ ആയിരുന്നു. സാറ അവളെ ഞാൻ പ്രണയിക്കുക ആയിരുന്നു, അവള് അറിയാതെ എന്റെ ഹൃദയത്തില് അവളെ ഞാൻ സ്നേഹം കൊണ്ട് മൂടി പക്ഷേ അത് നേരിട്ട് അവൾക്ക് പകർന്ന് കൊടുക്കാൻ എനിക്ക് സാധിച്ചില്ല, ആരും കാണാതെ അവളെ ഞാൻ കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്നു, ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവളോട് ഞാൻ മിണ്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു, രാത്രിയുടെ യാമത്തിൽ നിദ്രാ ദേവി അവളെ പുൽകി കഴിഞ്ഞു അവളുടെ അടുത്തിരുന്ന് എന്റെ സ്നേഹം ഞാൻ അവൾക്ക് പകർന്ന് കൊടുക്കുമായിരുന്നു, ഒരുപാട് രാത്രികളിൽ ഉറങ്ങാതെ അവളുടെ മുടിയിഴകളെ തലോടിക്കൊണ്ട് ഒരു ചെറിയ കുസൃതി നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരി ഉള്ള അവളുടെ മുഖം നോക്കി കിടക്കുമയിരുന്നു, ഉറങ്ങുമ്പോൾ പെണ്ണിന് ചന്തം കൂടുന്ന പോലെ, വെള്ള പുതപ്പ് വിരിച്ച മെത്തയിൽ രണ്ടു മൂന്നു തലയിണ കൾക്ക്‌ ഇടയിൽ നല്ല കട്ടിയുള്ള വെളുത്ത കമ്പിളി പുതച്ചു കിടക്കുന്ന അവള് സ്വർഗ്ഗത്തിലെ അപ്സര കന്യക മരേക്കൾ സുന്ദരി ആയി തോന്നി എനിക്ക്, ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിന്റെ നിഷ്ക്കളങ്കതയും കുസ്രതിനിറഞ്ഞ ഒരു പുഞ്ചിരിയും അണ് അപ്പോഴൊക്കെ അവളുടെ മുഖത്ത്, അത് കാണുമ്പോഴൊക്കെ കൈകളിൽ കോരിയെടുത്ത് മാറോടടക്കിപ്പിടിച്ച് കിടക്കാൻ കൊതിച്ചിട്ടുണ്ട് ഒരു പാട് തവണ,
ഒന്ന് ചിന്തിച്ചു നോക്കിയാൽ അവൾക്ക് ഒരുപാട് സൌന്ദര്യം ഒന്നും കുടിയിട്ടില്ല, പക്ഷേ എനിക്ക് എന്താണ് ഇങ്ങനെ ഒക്കെ തോന്നാൻ? ഇനി ഞാൻ അവളെ ശെരിക്കും പ്രേമിക്കുന്നത് കൊണ്ടാണോ? അപ്പോ പെണ്ണിന് അല്ല പ്രേമത്തിന് ആണോ സൌന്ദര്യം? അതെ പ്രണയം സുന്ദരമാണ് അപ്പൊൾ നമ്മുടെ പ്രണയിനി നമുക്ക് സുന്ദരി ആയി തൊന്നുന്നതിൽ അൽഭുതം ഒന്നുമില്ലല്ലോ, അങ്ങനെ ഓരൊന്നോകെ ആലോചിച്ച് ചിൻതകൾ കാട് കയറിയിട്ടുണ്ട് പലപ്പോഴും പക്ഷേ അവളുടെ മുഖം കണ്ണിലുടക്കിയ നിമിഷം ചിന്തകളൊക്കെ എവിടെയോ പോയി മറയും, എന്താന്നറിയില്ല നിർവചിക്കാനാവാത്ത ഒരു വല്ലാത്ത അവസ്ഥ, എങ്ങനെ പറഞ്ഞറിയിക്കും എന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ല, എന്റെ ലോകം മുഴുവൻ അവളിലേക്ക് ചുരുങ്ങിയ പോലെ, മനസ്സിന് വല്ലാത്ത ഒരു കുളിർ, ഒരു ഉന്മേഷം,
പല രാത്രികളിലും അവളുടെ നിറ വയറിൽ ചുണ്ട് ചേർത്ത് ഒരു സ്നേഹ ചുംബനം കൊടുക്കുമ്പോൾ അവിടെ ചെറിയ ഒരു അനക്കവും അവളുടെ മുഖത്ത് ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിയുന്നതും ഞാൻ മനം നിറയെ കാണുമായിരുന്നു.
ദിവസങ്ങൾ വീണ്ടും ശരവേഗത്തിൽ കടന്നുപോയി സാറയ്ക്ക് ഇപ്പോൾ ഒൻപത് മാസം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു ഒരാഴ്ച കൂടി കഴിഞ്ഞാൽ അവളെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ അഡ്മിറ്റ് ചെയ്യണം എന്ന് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞിരുന്നു എന്തോ ചെറിയ കോംപ്ലിക്കേഷൻ ഉണ്ടത്രേ.
ആ ഇടക്കൊക്കെ ഞാൻ വീട്ടിൽ നിന്നും ഒരുപാട് സമയം എങ്ങോട്ടും മാറി നിൽക്കില്ലയിരുന്നു, ഷോപ്പിൽ പോയാലും നേരത്തെ വരും അങ്ങനെ ഇരിക്കെ ഒരു ബുധനാഴ്ച ദിവസം വൈകുന്നേരം 4 മണി ഒക്കെ ആയപ്പോഴേക്കും ഞാൻ ഷോപ്പിൽ നിന്നും ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അമ്മ വിളിച്ചു
അഭി നീ വേഗം വാ മോൾക്ക് എന്തോ ചെറിയ അസ്വസ്ഥത, ഒരു വല്ലായ്മ തോന്നുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞു അവള്, വന്നിട്ട് ആശുപത്രി വരെ പോകാം
അമ്മയുടെ വാക്കുകൾ എന്നെയും അസ്വസ്ഥൻ ആക്കി, ഞാൻ വേഗം വെട്ടിൽ എത്തി, ചെന്നപ്പോൾ അമ്മയും അവളും റെഡി ആയി ഹാളിൽ ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു.
എന്താ അമ്മെ എന്താ പറ്റിയത്
ഒന്നുമില്ല അഭി , ഇൗ സമയത്ത് ചെറിയ അസ്വസ്ഥത ഒക്കെ ഉണ്ടാകുന്നത് ആണ് അത്രേ ഉള്ളൂ.
മ്മ്‌, എന്ന ഇറങ്ങാം.
നിക്കട ഞാൻ നിനക്ക് ചായ എടുക്കാം.
വേണ്ട വന്നിട്ട് കുടിക്കാം
മ്മ്‌, എന്ന പോകാം എനിക്ക് മോളെ എന്നും പറഞ്ഞു അമ്മ സാറയെ എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു, പക്ഷേ എഴുന്നേറ്റ അതെ സ്പീഡിൽ അവള് അവിടെ തന്നെ ഇരുന്നു, മുഖഭാവം മാറി അവൾക്ക് വേദനിക്കുന്ന പോലെ തോന്നുന്നു.
എന്ത് മോളെ… അവളുടെ പെട്ടെന്നുള്ള ഭാവം കണ്ട് അമ്മ അധിയോടെ ചോദിച്ചു.
പെട്ടെന്ന് എന്തോ പോലെ, കാലിന് ബലം കിട്ടുന്നില്ല, അടിവയറ്റിൽ വേദനയെടുക്കുന്നു.
അമ്മയും അവള് പറയുന്നത് കേട്ടു ഭയന്നു എന്ന് അമ്മയുടെ മുഖഭാവം കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് മനസ്സിലായി, സമയം കളയാതെ ഞാൻ വേഗം അവളെ എന്റെ രണ്ടു കൈയിലും കോരി എടുത്ത് പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി വണ്ടിയിൽ കയറ്റി, അമ്മയും പിറകെ കയറി, ഞാൻ വേഗം വണ്ടി എടുത്ത് ഹോസ്പിറ്റലിലെക്ക്‌ പാഞ്ഞു. വണ്ടി ഓടി തുടങ്ങിയപ്പോൾ തന്നെ സാറ വേദനകൊണ്ട് പുളയാനും മുളാനും ഒക്കെ തുടങ്ങിയിരുന്നു, അതികം വൈകാതെ തന്നെ അവള് വേദന കൊണ്ട് ഉച്ചത്തിൽ നിലവിളിക്കാൻ തുടങ്ങി, അത് കേട്ട് എന്റെ എന്റെ ഉള്ളൂ പിടച്ചു, കണ്ണ് നിറഞ്ഞു.
മോനെ അഭി വേഗം പോടാ, മോൾക്ക് പെയിൻ തുടങ്ങി.
അമ്മയുടെ വാക്കുകൾ എന്നെ കൂടുതൽ പേടിപ്പിച്ചു,
ആ അമ്മേ…. സാറയുടെ നിലവിളി എന്റെ നെഞ്ചില് തറച്ചു കയറുന്ന പോലെ തോന്നി.
ഞാൻ വണ്ടി പറ്റാവുന്ന അത്രയും വേഗത്തിൽ ഹോസ്പിറ്റൽ എത്തിച്ചു.
ഒന്നിന് വേണ്ടിയും കത്ത് നിൽക്കാതെ സീറ്റിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി അവളെ എടുക്കാൻ വേണ്ടി പിറകിലെ ഡോർ തുറന്നപ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ച എന്നെ കൂടുതൽ പേടിപ്പിച്ചു, വേദനയിൽ പുളയുന്ന സാറ അവളുടെ അരക്ക് താഴോട്ട് മുഴുവൻ രക്തം ഒലിച്ചിറങ്ങി യിരിക്കുന്നു, എന്റെ കയും കാലും വിറച്ചു എങ്കിലും ഞാൻ വേഗം അവളെയും എടുത്തോണ്ട് അകത്തേക്ക് ഓടി, എന്റെ വരവ് കണ്ട ഒരു ഡോക്ടർ അങ്ങനെ തന്നെ എന്നെ ലേബർ റൂമിലേക്ക് എന്നെയും പിടിച്ചു കൊണ്ട് പോയി. ലേബർ റൂമിനു അകത്ത് കയറി അവളെ കിടത്തിയ ശേഷം എന്നെ പുറത്തിറക്കി ആ വാതിൽ അടക്കപ്പെട്ടു, അപ്പോഴെല്ലാം അവളുടെ നിലവിളി മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. എന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും നിലക്കാത്ത പ്രവാഹം പോലെ വെള്ളം വരാൻ തുടങ്ങി, ഞാൻ ആ മുറിക്ക് പുറത്ത് ഒരു ശില കണക്കെ നിന്നു, അമ്മയും എന്റെ അടുത്ത് തന്നെ ഉണ്ട് ഭയം ആണ് അമ്മ യുടെ മുഖത്തും. അപ്പോഴേക്കും കണ്ണൻ അവിടേക്ക് എത്തിയിരുന്നു, വരുന്ന വഴി അമ്മ കണ്ണനെ വിളിച്ചിരുന്നു. അവൻ അടുത്ത് വന്ന് എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു എന്നെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ നോക്കുന്നുണ്ട് പക്ഷേ സാറയുടെ നിലവിളി അല്ലാതെ മറ്റൊന്നും എന്റെ കാതിൽ മുഴങ്ങിയില്ല,
പെട്ടെന്ന് ആ ഹോസ്പിറ്റൽ മുഴുവൻ കേൾക്കാൻ പാകത്തിന് അവളുടെ അലർച്ച കെട്ടു, എന്റെ ഹൃദയം നിലച്ചുപോയി ശ്വാസം പോലും എടുക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല, ഒന്ന് ചലിക്കാൻ പോലും കഴിയാതെ ഞൻ തറഞ്ഞു നിന്നുപോയി, കുറച്ചു നിമിഷങ്ങൾ ക്ക്‌ ശേഷം ഒരു പിഞ്ചു കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിൽ എന്നെ ആ അവസ്ഥയിൽ നിന്നും മോചിപ്പിച്ചു. ആ കരച്ചിൽ എനിക്ക് താൽക്കാലികമായി ഒരു ആശ്വാസം നൽകി എങ്കിലും എന്റെ ഉള്ളം പിടച്ചു കൊണ്ട് ഇരുന്നു. അൽപ സമയത്തിനകം തന്നെ കതക് തുറന്ന് ഒരു നേഴ്സ് വെളിയിൽ വന്നു കയിൽ വെള്ള തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞ് ഒരു പിഞ്ച് കുഞ്ഞും ,അവർ അടുത്ത് വന്നു.
പെൺകുട്ടിയാണ്…. ഞാൻ കുഞ്ഞിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി
അമ്മയെ പോലെ തന്നെ… എന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു.
കുഞ്ഞിനെ അമ്മ കൈയിൽ വാങ്ങി.
പിറകെ ഒരു ലേഡി ഡോക്ടർ ഇറങ്ങി വന്നു, ഞാൻ വേഗം അവർക്കരികിലേക്ക്‌ ചെന്നു
ഡോക്ടർ സാറ, അവൾക്ക് എങ്ങനെ ഉണ്ട്….. ഡോക്ടറുടെ മുഖത്തെ പരിഭ്രമം എന്നെ കൂടുതൽ പേടിപ്പിച്ചു, ഹൃദയം പതിന്മടങ്ങ് വേഗത്തിൽ മിടിക്കൻ തുടങ്ങി.
ബോധം വന്നിട്ടില്ല, ഒരുപാട് ബ്ലഡ് പോയിട്ടുണ്ട്, ഉടനെ ICU വിലേക്ക്‌ ഷിഫ്റ്റ് ചെയും.
അവർ പറഞ്ഞു നിർത്തിയ ഉടനെ ഒരു സ്ട്രക്ചർ ഇൽ ഓക്സിജൻ മാസ്ക് ഒക്കെ വച്ച് സാറയെ പുറത്തേക്ക് കൊണ്ട് വന്നു, അവളുടെ മുഖം കണ്ട എന്റെ ചങ്ക് തകർന്നു പോയി, ഒരുപാട് ക്ഷീണിച്ചിരിക്കുന്നു, അവർ പോയ പിറകെ യാന്ത്രികമായി എന്റെ കാലുകളും ചലിച്ചു ICU വിന് പുറത്ത് നിന്ന് അറിയാവുന്ന ദൈവങ്ങളെ എല്ലാം വിളിച്ച് ഞാൻ അവൾക്ക് ഒന്നും വരുത്തരുതേ എന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ചു.
അപ്പോഴേക്കും സാറയുടെ വീട്ടുകാരും എത്തിയിരുന്നു, എല്ലാരും കുഞ്ഞിനെ കാണുകയും എടുക്കുകയും ഒക്കെ ചെയ്തു, ഞാൻ മാത്രം ഇതുവരെ എന്റെ മോളെ എടുത്തില്ല, എന്റെ ടെൻഷൻ കണ്ട് എല്ലാവരും എന്നെ ആശ്വസപ്പിക്കാൻ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷേ അവളെ ഒന്ന് കാണാൻ വേണ്ടി എന്റെ ഉള്ളം വല്ലാതെ തുടിച്ചു, 2 മണിക്കൂർ കടന്നു പോയത് 2 യുഗം പോലെ തോന്നി എനിക്ക്,
ആ സമയം ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി അവള് എനിക്ക് ആരെല്ലാമോ ആയിരിക്കുന്നു എന്ന്, അകറ്റാൻ കഴിയാത്ത അത്രയും ആഴത്തിൽ അവള് എന്റെ മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞിരുന്നു, സ്നേഹത്തിനും പ്രേമത്തിനും ഒക്കെ ഉപരി ആയി അവള് എന്റെ പ്രാണന്റെ പാതിയായി മാറിയിരിക്കുന്നു എന്ന സത്യം ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി,
ആ കാത്തിരിപ്പിന് വിരാമം ഇട്ടുകൊണ്ട് ICU വിൽ നിന്നും ഒരു ഡോക്ടർ പുറത്തേക്ക് വന്നു, അയാളുടെ മുഖത്തും തെളിച്ചം ഇല്ല.
ബോധം തെളിഞിട്ടില്ല, കാണണം എന്നുള്ളവർ കയറി കണ്ടോളൂ.
പുറത്ത് നിന്ന എല്ലരോടുമായി അവസാന വാക്ക് പറയുമ്പോലെ പറഞ്ഞിട്ട് അയാൽ നടന്നു നീങ്ങി.
വിറക്കുന്ന കാലടികളോടെ ഞാൻ അകത്തേക്ക് കയറി, കണ്ടു എന്റെ പ്രാണനെ കുറെ വയറുകളും ടുബ് കളും ഒക്കെ ദേഹത്ത് ഖദിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന്, അകത്ത് ഒരു ബീപ് ബീപ് കൃത്യമായ ഇടവളകളിൽ മുഴങ്ങി കേൾക്കുന്നു, ഞാൻ അവളുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു എന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു ഒഴുകുന്നുണ്ട്, അവളുടെ ഇടം കൈ എടുത്ത് എന്റെ നെഞ്ചോടു ചേർത്ത് പിടിച്ചു വലം കൈ കൊണ്ട് അവളുടെ നെറുകയിൽ തലോടി നെറ്റിയിൽ ഒരു മുത്തം കൊടുത്തു, അപ്പൊൾ എന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും ഉതിർന്നു വീണ കണ്ണുനീർ അവളുടെ മുഖത്ത് പതിക്കുകയും അവള് ഒരു ഞെരക്കത്തോടെ കണ്ണുകൾ പകുതി തുറക്കുകയും ചെയ്തു. അവളുടെ മുഖത്ത് നോക്കി നിറകണ്ണുകളോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു,
എന്റെ ജീവനാ മോളെ നീ, എന്നെയും നമ്മുടെ മോളെയും തനിച്ചാക്കി പോകല്ലേ, എനിക്ക് വേണം നിന്നെ ഇൗ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ എന്റെ നെഞ്ചോടു ചേർത്ത് നിർത്താൻ.
അത്രയും പറഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അവള് എന്റെ കയിലെ പിടുത്തം ഒന്ന് മുറുക്കി എന്റെ ഉള്ളിൽ പ്രതീക്ഷ യുടെ തിരി നാളം തെളിഞ്ഞു എന്നൽ അതിന് നിമിഷങ്ങളുടെ ആയുസ് പോലും ഇല്ലായിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് അവളുടെ പിടുത്തം അയഞ്ഞു, പകുതി തുറന്ന കണ്ണുകൾ അടഞ്ഞു, അകത്ത് മുഴങ്ങി കൊണ്ടിരുന്ന ബീപ് ശബ്ദം വേഗത്തിലായി, അവളുടെ കയിൽ ചൂട് മാറി തണുപ്പ് അരിച്ച് കയറുന്നത് പോലെ തോന്നി, എനിക്ക് വീണ്ടും ശ്വാസം വിലങ്ങിയ അവസ്ഥ ആയി,
അവള് എന്നെ വിട്ടു പോകുവാണെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി, ഹൃദയം നുറുങ്ങുന്ന വേദനയോടെ ഞാൻ അവിടെ തറഞ്ഞു നിന്നു.
ഒരു സിസ്റ്റർ വേഗം വന്നു എന്നെ പിടിച്ചു മാറ്റി ഡോക്ടർ നേ വിളിച്ചു, എന്നെ പുറത്തിറക്കി, പുറത്തിറങ്ങിയ ഞാൻ പകുതി ചത്തിരുന്നു, വെളിയിൽ ചുറ്റും നിന്നവരോക്കെ എന്തൊക്കെയോ ചോദിച്ചു ഞാൻ ഒന്നും കേട്ടില്ല, അവളുടെ മുഖം മാത്രം ആയിരുന്നു മുന്നിൽ തെളിഞ്ഞു നിന്നത്, ഞാൻ അവിടുന്ന് നേരെ എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ നടന്നകന്നു, എന്ത് ചെയ്യണം എന്നൊ അവിടെ പോകണം എന്നോ ഒരു നിശ്ചയവും ഇല്ല, അങ്ങനെ പകുതി ചത്ത മനസ്സുമായി മുന്നോട്ടു നടന്ന എന്റെ കണ്ണുകൾ ഒരു കാഴ്ച കണ്ടു ആശുപത്രിയുടെ ഒഴിഞ്ഞ ഒരു കോണിൽ ഒരു ഓം രൂപവും ഒരു കുരിശും ഒരു ചന്ദ്രക്കലയും നക്ഷത്രവും ഇരിക്കുന്നു അതിന് മുന്ന്‌ കുറെ മെഴുക് തിരികളും ചന്ദന തിരകളും ഒക്കെ കത്തിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നു, ഞാൻ അവിടേക്ക് നീങ്ങി, എല്ലാം തകര്ന്നവനെ പോലെ ഞാൻ അതിന് മുന്നിൽ നിലത്ത് മുട്ടിലിരുന്നു, എന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞ് ഒഴുകുകയായിരുന്നു.
എന്തിനാ എന്തിനാ എന്റെ പ്രാണനെ എന്റെ കൈയിൽ നിന്നും തട്ടി എടുത്തത്, അവള് ആരോടും ഒരു ദ്രോഹവും ചെയ്തട്ടില്ല ല്ലോ, പിന്നെ എന്തിനാ…………….. അവളുടെ ഈ അവസ്ഥക്ക് കാരണക്കാരൻ ഞാൻ അല്ലേ എന്റെ ജീവൻ എടുത്തോ, ആ പാവത്തിനെ അവളെ ഈ ലോകത്ത് സന്തോസത്തോടെ ജീവിക്കാൻ അനുവദിച്ചു കൂടെ.
അത്രയും ആ ധൈവ സ്വോരൂപങ്ങളെ നോക്കി പറഞ്ഞ് തല താഴ്ത്തി ഇരുന്നു വിങ്ങി പൊട്ടി കരഞ്ഞു പോയി,

+6

0