💫Evil on earth✨ – 6അടിപൊളി  

എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് മനസിലാവാതവൾ കണ്ണു തുറന്നു പിറകിലേക്ക് നോക്കി…അതെ നിമിഷം തന്നെ റോഡിൽ തങ്ങി കിടന്ന മഴവെള്ളം തെറിപ്പിച്ചു കൊണ്ടൊരു പിക്കപ്പ് വാൻ പാഞ്ഞു പോയി…….വല്ലാത്തൊരു പേടിയോടവൾ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിടച്ചു……

നിലത്തു വേണ വീഴ്ചയിൽ തലപോയി റോഡിലടിച്ച അർഥർ അൽപ്പ നേരത്തെ വേദനക്ക് ശേഷം കണ്ണുകൾ തുറന്നു….തലയിലാകെ ഒരു പെരുപ്പു പോലെ…..വേദന തോന്നിയിടത്തു ഒന്ന് ഉഴിയാനായി കൈകൾ പൊക്കാൻ ശ്രമിച്ച അവൻ തനിക്ക് മുകളിലനുഭവപ്പെട്ട ഭാരം എന്തെന്ന് അറിയാതെ കണ്ണുകൾ തുറന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു നോക്കി…..കാഴ്ച മറക്കും വിധം കരിബനപോലെ ഇഴലാർന്ന നീളമേറിയ കറുത്ത മുടികൾ അവന്റെ മുഖത്താകെ പടർന്നിരുന്നു….കൈകൾ അനക്കാനാവാതെ അവൻ ശ്രദ്ധിച്ചപ്പോളാണ് പൂച്ച കുഞ്ഞിനേയും മാറോടണക്കി കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ചു തന്റെ ദേഹത്തു കിടക്കുന്ന ദേവികയെ കണ്ടത്….._അവൾ തനിക്ക് നേരെ മുഖം തിരിച്ചു കിടക്കുകയിരുന്നു….

ഈ മഴയിലും തന്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് ചൂട് അരിച്ചു കയറുന്നത് പോലെ തോന്നിയ ദേവിക ഒരു നിമിഷം ഇറുക്കിയടച്ച കണ്ണുകൾ വലിച്ചു തുറന്നു….അവളുടെ നീല കണ്ണുകൾ ആദ്യം തടഞ്ഞു നിന്നത് അർഥറിന്റെ മുഖത്തായിരുന്നു….കാപ്പി കണ്ണുകൾ…വെളുത്ത മുഖം….കുറ്റി താടി കൊണ്ടു നിറഞ്ഞ ആരും നോക്കി പോവുന്നത്ര സൗന്ദര്യമുള്ളൊരു മുഖം

അതെ സമയം തന്നെ നോക്കി കിടക്കുന്ന നീല കണ്ണുകളിൽ കുടുങ്ങി കിടക്കുകയായിരുന്നു അർഥർ…..അവന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പു ക്രമേണ കൂടി കൊണ്ടിരുന്നു…ആ മിടിപ്പ് പതിയെ അവളെയും കടന്നു പിടിച്ചു…ശ്വാസമെടുക്കാൻ പോലും മറന്നവൾ അവനെ നോക്കി കിടന്നു….തങ്ങൾക്ക് എന്താണ് പെട്ടെന്ന് ഇങ്ങനൊരു വികാരമെന്ന് മനസിലാവാതെ ഇരുവരും പരസ്പരം കണ്ണുകളിലേക്ക് തന്നെ നോക്കി കിടന്നു….അവളുടെ ചൂടറിഞ്ഞു ഇണങ്ങി തുടങ്ങിയ പൂച്ച കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിലായിരുന്നു അവരെ സ്വബോത്തിലേക്ക് കൊണ്ടു വന്നത്…പെട്ടന്ന് അവനിൽ നിന്നും മാറി തപ്പി തടഞ്ഞവൾ എണീറ്റു…എന്നാലും അർഥർ അതെ കിടപ്പ് തന്നെ കിടന്നുക്കൊണ്ട് അവളെ തന്നെ വീക്ഷിക്കുവായിരുന്നു…ഭൂമിയിൽ വന്നു വീണ തനിക്ക് ഇനി ഒരു പ്രധീക്ഷയും ഇല്ലയെന്നു മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന അവന്റെ ചിന്തകളെ ആകെ മാറ്റി കൊണ്ടായിരുന്നു ദേവികയുടെ വരവ്

മഴയുടെ ശക്തി കൂടിയതും അവൾ പൂച്ചകുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ടു ബസ് സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് ചാടി കയറി…അവൾ കൺ മുൻപിൽ നിന്നും മറഞ്ഞതും അർഥർ നിലത്തു നിന്നെണീറ്റു കൊണ്ട് അവൾക്ക് അടുത്തേക്ക് നടന്നു….ഒരു പരിചയവും ഇല്ലാത്തവരെപോലെ അവർ ആ ബെഞ്ചിന്റെ ഇരു വശത്തുമിരുന്നു…..അർഥർ ഇടക്കിടെ അവളെ ഒളിക്കണ്ണാലെ നോക്കി…എന്താണെന്നു പോലുമറിയാതെ ദേവികയുടെ നീല കണ്ണുകളും അവനിലേക്ക് പാളി വീഴുന്നുണ്ടായിരുന്നു….

“നമ്മൾ മുൻപ് കണ്ടിട്ടുണ്ടോ…?

അവളുടെ കണ്ണുകളെ നേരിൽ കാണാനായി അവൻ ചോദിച്ചു….പെട്ടെന്നുള്ള അവന്റെയ ചോദ്യത്തിന് എന്ത് പറയണമെന്ന് അറിയാതെ അവൾ പതറിക്കൊണ്ട് ഇല്ലായെന്ന ഭാവത്തിൽ തല കുലുക്കി

അവളൊന്നും വാ തുറന്നു പറയാത്തത് കണ്ട വിഷമത്തിൽ അർഥർ പിന്നൊന്നും ചോദിക്കാതെ നിലത്തേക്ക് നോക്കി ഇരുന്നു….ഇടക്ക് അവർക്കിടയിലുള്ള നിശബ്ദതതക്ക് കൂട്ടു പിടിച്ചുകൊണ്ട് മിന്നൽ പിണർപ്പുകൾ ഇടിയുടെ കൂടെ പാഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു….

“താങ്സ്…!!

ഇരുവർക്കുമിടയിലെ മൗനം ഭേധിച്ചുകൊണ്ട് ദേവിക അവനെ നോക്കി പറഞ്ഞു….അവളുടെയാ ലോലമായ ശബ്ദം കേട്ടവൻ പെട്ടന്ന് മുഖമുയർത്തി നോക്കി….അവന്റെ കണ്ണുകൾ എന്തിനെന്നു പോലുമറിയാതെ തിളങ്ങിയിരുന്നു…അതിന്റെ ബാക്കി എന്നവണ്ണം വലുതായി വന്ന അവന്റെ കാപ്പി കണ്ണുകൾ കണ്ട ദേവിക മുഖത്തു വിരിഞ്ഞ ചിരി അവൻ കാണാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി ചുണ്ടുകൾ കൂട്ടി പിടിച്ചു തന്റെ മടിയിലായി ചൂടു പറ്റി പതുങ്ങിയിരിക്കുന്ന പൂച്ച കുഞ്ഞിന്റെ തലയിൽ തലോടി. ..ഒരു നന്ദി പറച്ചിലെന്നവണ്ണം അവനവളെ മുഖമുയർത്തി നോക്കി…

കറുത്ത ഉണ്ടക്കണ്ണുകൾ കൊണ്ടുള്ള അവന്റെ നന്ദി പ്രകടനം കണ്ടവൾ ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ച പുഞ്ചിരി തിരിച്ചു നൽകി…..നിരയാർന്ന അവളുടെ വെള്ള പല്ലുകൾ കാണിച്ചുള്ള ഭംഗിയാർന്ന ചിരിയിൽ മയങ്ങിയ അർഥർ കണ്ണിമാ വെട്ടാതെ അവളെ തന്നെ നോക്കി ഇരുന്നു…

“നീ ഇവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ നിനക്ക് അറിയാൻ സാധിക്കുമായിരുന്നു പ്രണയം എന്ന വികാരം എന്താണെന്ന്…!!!

മനസ്സിൽ തന്റെ കട്ട്‌ ആയിപോയ അസിസ്റ്റന്റിനോട് പറഞ്ഞവൻ…അവരെ തഴുകി ഒരിളം കാറ്റ് പോയതും അർഥർ ഇരുന്നിടത്തു നിന്നെണീറ്റു…

അവൻ പോവുകയാണോ എന്നൊരു ഭയത്തോടെ ദേവിക അർഥറിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി..താൻ എന്തിനാണ് അവൻ പോവുന്നതിൽ ഇത്ര ഭയക്കുന്നത് എന്ന് മനസിലാവാതെ അവളിരുന്നു…ഒരു നിമിഷം കൊണ്ടു തന്നെ ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ഒരായിരം ചോദ്യങ്ങൾ അവളുടെ മനസ്സിലേക്ക് വന്നു

അർഥറിനും വാക്കുകൾ കിട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല…അതുകൊണ്ട് തന്നെ അവനാ മഴയിലേക്ക് ഇറങ്ങി നടന്നു…അലച്ചു പെയ്തൊഴിയുന്ന മഴയിലേക്ക് ഇറങ്ങി പോയ അവനെ നോക്കി അവളിരുന്നു..തനിക്ക് വേണ്ടപ്പെട്ടത് എന്തോ കയ്യിൽ നിന്നും വഴുതി പോകുന്നത് പോലവൾക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു….ഒരുനിമിഷം ശ്വാസമെടുക്കാൻ പോലും ബുദ്ധിമുട്ടിയവൾ പൂച്ച കുഞ്ഞിനെ കയ്യിലെടുത്തു ബസ്സ്റ്റോപ്പിന്റെ ഇരുബു കമ്പിയിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് ഉറക്കെ വിളിച്ചവനെ….

“ഹേയ്…അതെ…!!!

പ്രണയമെന്ന അമൂല്യമായ വികാരത്തിൽ മനസ്സു നിറഞ്ഞു മഴയത്തുകൂടെ നടന്നയവൻ അവളുടെയാ വിളിയിൽ തറഞ്ഞു നിന്നു….കാലുകളുടെ ചലനം നഷ്ടമായവൻ അവളെ തല തിരിച്ചു നോക്കി….

“എന്താ…?

കോരി ചൊരിയുന്ന മഴയത്തു നിന്നവൻ ചോദിച്ചു……പെട്ടെന്നുള്ള ഒരു പ്രേരണയിൽ ദേവിക അവനെ വിളിച്ചെങ്കിലും എന്ത് പറയണമെന്ന് അവൾക്ക് നിശ്ചയമുണ്ടായിരുന്നില്ല

വാക്കുകൾക്കായി അവൾ തന്റെ മനസ്സിൽ പരതി…

”അത്…മഴ കുറഞ്ഞിട്ടു പോയാൽ പോരെ…!

മഴനനഞ്ഞു കുതിർന്നവളുടെ ഉത്തരത്തിനായി കാത്തിരുന്ന അർഥറിനെ നോക്കി അവൾ പറഞ്ഞു…അവളുടെ മറുപടി കേട്ട അവൻ പ്രാന്തനെ പോലെ അലച്ചു പൊയ്യുന്ന മേഘങ്ങളെ തലയുയർത്തി നോക്കി….പിന്നീട് ഒരു ചിരിയോടെ തിരിച്ചു സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് കയറി…ഇത്തവണ അവൾക്കടുത്തായി ആണവൻ വന്നിരുന്നത്….

അവൻ അരികിലുണ്ടെന്ന ബോധ്യം വന്നതോടവൾ മുഖത്തു വിരിഞ്ഞ ചിരിയോടെ പൂച്ചകുഞ്ഞിനെ ചേർത്തു പിടിച്ചു….പെട്ടെന്നാണ് റോഡിനപ്പുറം നിന്നൊരു വലിയ പൂച്ച കരിയിലകൾ കാറ്റിൽ പറത്തികൊണ്ട് റോഡിലേക്ക് വന്നു വീണത്….അതിന്റെയാ വരവിൽ പേടിച്ച ദേവിക എന്ത് ചെയ്യാമെന്നറിയാതെ അർഥറിനെ നോക്കി…എന്നാൽ അവന്റെ കണ്ണുകൾ ശത്രുവിനെ കണ്ടത് പോലെ തിളങ്ങി…പക്ഷെ സ്വബോധം വീണ്ടെടുത്ത അവൻ അവളുടെ കയ്യിൽ ഭദ്രമായിരിക്കുന്ന പൂച്ച കുഞ്ഞിനെ നോക്കി…..

+4

0