സത്യമതാണെങ്കില്‍ക്കൂടിയും ഒരാള്‍ ആ രീതിയില്‍ നോക്കുമ്പോഴാണ് ആ നാണക്കേട് മനസ്സിലാവുന്നത്.
ഇരിപ്പും കിടപ്പുമുറയ്ക്കാതെ ഞാനാ ചെറിയ മുറിയിലൂടെ തേരാപാര നടന്നു. ഒടുവിലൊരു തീരുമാനത്തിലെത്തി. അലമാരയുടെ മുകളില്‍ നിന്നും
ബാഗ് വലിച്ചെടുത്തു വസ്ത്രങ്ങളെല്ലാം അതില്‍ വാരി നിറയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
മതി ഇവിടുത്തെ വാസം..നാണംകെട്ട് നാണംകെട്ട് മനുഷ്യന്‍ ഇല്ലാതാവുന്നതിന് മുന്നേ നാട് പിടിക്കുന്നതാണ് ഉത്തമം. ഇവിടെ നിന്നാ ഇനിയും നോക്കിപ്പോകും ഉറപ്പാണ്…! ഇജ്ജാതി മൊതലിനെയൊക്കെ ദൈവികമായ കണ്ണോടെ നോക്കാന്‍ എന്നെക്കൊണ്ടൊന്നും പറ്റില്ല…വീണ്ടും പ്രശ്നമാവും..അവര്‍ ചിലപ്പോ ചിരവ വച്ച് അടിച്ചെന്നും വരും. അതിലും നല്ലത് അച്ഛന്റെ തെറിയാണ്.
എല്ലാം ബാഗില്‍ നിറച്ച ശേഷം. ജീന്‍സെടുത്തിടാന്‍ തുടങ്ങുകയായിരുന്നു. ഛെ..ഒന്ന് കുളിക്കാമായിരുന്നു..പശുവിന്‍റെ ഒരു വാട മണം..! കുളിയുടെ കാര്യം ചിന്തിച്ചപ്പോഴാണ് പെട്ടെന്ന് ഒരു മിന്നല്‍ പോലെ മനസ്സിനെ പിടിച്ചു
കുലുക്കിക്കൊണ്ട് ആ മുഖം ഓര്‍മ്മയിലെക്കെത്തിയത്.
‘ലിസിച്ചെച്ചി….’ എന്റമ്മേ…ലിസിച്ചേച്ചിയെ ഞാന്‍ മറന്നു പോയോ..! അതെങ്ങനെ സംഭവിച്ചു..!
“പത്തരയ്ക്ക് വരുമോ..കുളത്തിലേക്ക്..വന്നാ ഞാന്‍ പുറം തേച്ചു തരാം..!”
ആ സ്വരം സണ്ണി ലിയോണിന്റെ ‘ഓ മൈ ഗോഡ്’ പോലെ എന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ അലയടിച്ചു.
ജീവിതത്തില്‍ ഒരു നല്ലകാലം വരുമ്പോഴാണോഡാ മൈരേ ഓടി ഒളിക്കാന്‍ നോക്കുന്നത്..! എന്റെ ആത്മാവാണെന്നു തോന്നുന്നു എന്നെത്തന്നെ തെറി വിളിക്കുകയാണ്‌.
ഒരു നിമിഷം ബാഗിലേക്ക് നോക്കി. ഒരു സെക്കന്റ് പോലും ആലോചിക്കേണ്ടി വന്നില്ല. അതില്‍ നിറച്ചതെല്ലാം തന്നെ കിടക്കയിലേക്ക് കുടഞ്ഞിട്ടു.
എന്ത് വന്നാലും എത്രയൊക്കെ നാണം കെട്ടാലും ലിസിച്ചേച്ചിയുടെ അപ്പം തിന്നാതെ ഇവിടുന്നു പോകുന്ന പ്രശ്നമുദിക്കുന്നില്ല. ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ ദൃഢപ്രതിജ്ഞയെടുത്തു.
“എന്താ ബാഗൊക്കെ എടുത്ത്…പിന്നേം പോകാനുള്ള ഒരുക്കമാണോ… ഞാന്‍ വേണേല്‍ ഓട്ടോ വിളിച്ചു തരാം..!”
വാതില്‍ക്കല്‍ നിന്നൊരു കനത്തശബ്ദം കേട്ടു ഞാന്‍ ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു നോക്കി.
മേമയാണ്…! ഇരുകൈകളും കട്ടിളയില്‍ വിരിച്ചു പിടിച്ചങ്ങനെ നില്‍പ്പാണ്.
ഞാന്‍ ശരിക്കും ചമ്മി. എന്തെന്നാല്‍ എന്ത് കാരണം കൊണ്ടാണ് ഞാന്‍ പോകാന്‍ തുടങ്ങിയതെന്ന് രണ്ടുപേര്‍ക്കും അറിയാം.
“ഞാന്‍..ഞാനൊക്കെ അടുക്കി വെക്കുകയായിരുന്നു..!”
ബാഗിലേക്കു നോട്ടം മാറ്റിയാണ് പറഞ്ഞത്. ചമ്മല്‍ മറയ്ക്കേണ്ടത് വളരെ അത്യാവശ്യമായിരുന്നു. അല്ലെങ്കില്‍ എന്റെ സ്ഥായിയായ ഭാവം അതാണെന്ന് അവര്‍ കരുതിക്കളയും. വന്നപ്പോള്‍ മുതല്‍ ആ ഭാവം എന്നെ വിട്ടു പോയിട്ടുമില്ല.
“ഇങ്ങനാണോ അടുക്കി വെക്കുന്നത്…ഞാനോര്‍ത്തു പോകാനുള്ള ഒരുക്കമാണെന്ന്..! ശരി..അപ്പൊ പോകുന്നില്ലെന്ന് ഉറപ്പല്ലേ..?”
“ങ്ഹാ..!”
ഞാനൊന്ന് കനപ്പിച്ച് മൂളി.
“നല്ല കുട്ടി….എന്നാ വാ…നമുക്ക് പറമ്പിലൊക്കെ ഒന്ന് നടക്കാം.. കുറേക്കാലമായില്ലേ ഇങ്ങോട്ടൊക്കെ വന്നിട്ട്..!”
അവരൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചോ..? എന്തോ എനിക്കതുപോലെ തോന്നി.
“ഞാന്‍..ഞാന്‍ വരാം…!”
ഉള്ളിലുള്ള കലിപ്പ് കുറച്ചു വാക്കുകളിലും പടര്‍ന്നിരുന്നു.
“മ്ഹും..ശരി..അധികം വൈകരുത്..മേമയ്ക്ക് ഒരിടം വരെ പോകാനുണ്ട്..ഞാന്‍ താഴെ കാത്ത് നിക്കാം..!”
ഉണ്ട്..പുഞ്ചിരിയുണ്ട്…നല്ല നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരി തന്നെയാണത്..!
ഹ്ഹോ..ഇവരിതെന്താണിങ്ങനെ…ചീത്ത പറയാ…പുഞ്ചിരിക്ക്യ..ചീത്ത പറയാ…പുഞ്ചിരിക്ക്യ..! ഞാന്‍ പിന്നെങ്ങനെ നന്നാവും..! ഇങ്ങനെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചത് കാരണം ഒരു വലിയ പരീക്ഷണം തന്നെ നടത്തി
മൂഞ്ചിയിരിക്കുകയാണ്. അതിന്റെ ക്ഷീണം മാറാന്‍ എന്ത് ചെയ്യുമെന്ന് വിചാരിച്ചിരിക്കുമ്പോ ദേ..അടുത്തതിനുള്ള വളവുമിട്ടേച്ച് പോയിരിക്കുന്നു.
ഈശ്വരാ..ഈ പുഞ്ചിരി വെറും വാത്സല്ല്യത്തിന്റെതാണ്.. നീയെങ്കിലും അത് മനസ്സിലാക്ക്…എന്നിട്ട് ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് എന്നെ അതൊന്നു ഓര്‍മ്മിപ്പിക്ക്…പ്ലീസ്..!
അഞ്ചു മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ താഴേക്ക്‌ ചെന്നു. മേമ എന്നെയും പ്രതീക്ഷിച്ചെന്നവണ്ണം മുറ്റത്തിന്റെ അതിരിലുള്ള കുടമ്പുളി മരത്തില്‍ ചാരി നില്‍പ്പുണ്ട്. അമ്മച്ചനും അമ്മമ്മയും ഉമ്മറത്തിരുന്നു എന്തോ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
എന്നെ കണ്ടതും അമ്മച്ചന്റെ കണ്ണൊന്നു വിടരുന്നത് കണ്ടപ്പോത്തന്നെ മേമയുടെ അടുത്തേക്ക് ഒറ്റ ഓട്ടം വച്ചു കൊടുത്തു. ഇനിപ്പോ അങ്ങേര്‍ക്കുള്ള മറുപടി അമ്മമ്മ കൊടുത്തോളും.
ഞാനും മേമയും വിശാലമായ പറമ്പിലേക്ക് കയറി. പലതരം കൃഷികള്‍.. മേമ ഓരോന്നും കാണിച്ചു തന്നു കൊണ്ട് എന്റെ ഒപ്പം നടന്നു. പ്രധാനമായും കുരുമുളകാണ്..പിന്നെ കാപ്പി,ഇഞ്ചി,ചേമ്പ് തുടങ്ങി ഒരുപാടുണ്ട്. ഒരിഞ്ചു സ്ഥലം വെറുതെ ഇട്ടിട്ടില്ല.
കുരുമുളക് തിരിയിട്ട് വരുന്നതേയുള്ളൂ.അടിയിലൊക്കെ പുല്ലും കാടും വെട്ടി വൃത്തിയാക്കി ഇട്ടിട്ടുണ്ട്.
“നിനക്കെന്താ ഒരു കനം..?”
ഒന്നും മിണ്ടാതെയുള്ള എന്റെ നടത്തം കണ്ട് മേമ ഒരു നിമിഷം നിന്നു.
ഞാന്‍ ഇരുതോളുകളും ഒന്നുമില്ല എന്ന ഭാവത്തില്‍ ഇളക്കി.
“ഞാന്‍ നിന്റെ ആരാണെന്ന് ഓര്‍മ്മയുണ്ടോ..!”
കുറെ നേരത്തിന് ശേഷം ആദ്യമായി ഞാനാ മുഖത്തേക്കൊന്നു നോക്കി. അവിടെ ഒരു ഇളം ചിരി വിടര്‍ന്നു നില്‍പ്പുണ്ട്.
“അല്ല..ഇടയ്ക്കൊക്കെ എന്റെ മോനത് മറന്നു പോകുന്നുണ്ടോ എന്ന് മേമയ്ക്കൊരു ഡൌട്ട്..!”
ആ ചിരി ഒരല്പം കൂടെ വിരിഞ്ഞിരുന്നു.
അവരെന്താണ് ഉദ്ദേശിക്കുന്നതെന്ന്‍ അറിയാമെങ്കിലും ഞാന്‍ മനസ്സിലാവാത്ത പോലൊരു നിഷ്കളങ്ക ഭാവം മുഖത്ത് തേച്ച് പിടിപ്പിച്ചു.
നിഷ്കളങ്കത വിചാരിച്ചതിലും കൂടുതലായിപ്പോയത്‌ കൊണ്ടാവും മേമ ചുണ്ടുകള്‍ കൂട്ടി ചിരിയൊതുക്കി. അപ്പോഴും ഞാന്‍ അതേ ഭാവത്തില്‍ തന്നെ തുടര്‍ന്നു.
“കണ്ണന്റെ ചില സമയത്തുള്ള ചില നോട്ടം മേമയ്ക്ക് അത്ര പന്തിയായി തോന്നിയില്ല…ആ കാര്യമാ പറയുന്നേ..! ഇപ്പൊത്തന്നെ ചായ കുടിക്കുന്ന സമയത്ത്…!”
സ്വയം നാണക്കേട് തോന്നിയത് കൊണ്ടാവും അവര്‍ മുഴുമിച്ചില്ല. അപ്പോഴും ഞാന്‍ അതേ ഭാവത്തില്‍ തന്നെ നിന്നു. കാരണം അവര്‍ പറയുന്നത് എന്താണെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നില്ലല്ലോ.
എന്റെ തരികിട അങ്ങനെ വിടാന്‍ അവര്‍ ഒരുക്കമല്ലായിരുന്നു.മുരടനക്കി ശബ്ദമൊന്നു ശരിയാക്കുന്ന ഭാവത്തില്‍ അവര്‍ ഒരു ചെറിയ തയ്യാറെടുപ്പ് നടത്തി.
“അതായത്..മോന്റെ അമ്മയുടെ അനിയത്തിയല്ലേ ഞാന്‍ ..അപ്പൊ ആ കണ്ണിലൂടെയല്ലേ മോന്‍ മേമയെ കാണേണ്ടത്..”
അവര്‍ മുഖവും സ്വരവുമൊക്കെ പരമാവധി സൌമ്യമാക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.
