അവളുടെ തമാശക്ക് അയാൾ പുഞ്ചിരിയോടെ തലയാട്ടി….
തൃശ്ശൂർ സ്റ്റേഷനോട് അടുത്ത് എത്തിയപ്പോൾ അവൾ കിച്ചുവാവയെ എടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അയാൾ അത് തടഞ്ഞു…..
“വാവയെ ഞാൻ എടുത്തോളാം,…. അപ്പോൾ വാവയെ ഏല്പിക്കാൻ എന്ന വണ്ണം എനിക്ക് വരാമല്ലോ അയാളെ കാണാൻ…..”
അവൾ മറുപടിയായി പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ടു തലയാട്ടി….
പത്ത് മിനിറ്റ് മാത്രമാണ് ആ ട്രെയിനിനു സ്റ്റേഷനിൽ സമയം ഉണ്ടായിരുന്നത്….
ട്രെയിൻ നിൽകുമ്പോൾ തന്നെ ഇറങ്ങാനായി ക്ലാര വാതിലിനു അടുത്ത് തന്നെ പോയ്‌ നിന്നു…. മോണി ജനലിലൂടെ പുറത്തു നോക്കിയും…..
ക്ലാര പുറത്തിറങ്ങുന്നതും ജയകൃഷ്ണൻ വെപ്രാളപ്പെട്ട് അവൾക്ക് അരികിലേക്ക് വരുന്നതും അയാൾ കണ്ടു… ക്ലാര പറഞ്ഞതു സത്യമാണെന്നും ഇങ്ങനെ ഒരു കൂടിക്കാഴ്ച ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഒരുപക്ഷെ അയാൾ ക്ലാരയേ കുറിച്ച് ഓർത്ത് ജീവിതം നശിപ്പിക്കുമായിരുന്നെന്നും അയാൾക്കും തോന്നി…
അധികം ആലോചിച്ചു സമയം കളയാതെ അയാൾ കൊച്ചിനെ എടുത്തു…. ഉറക്കം തടസപ്പെട്ട ദേഷ്യത്തിൽ വാവ കരയാൻ തുടങ്ങിയതോടെ ഒരു വാട്ടർ ബോട്ടിലും കയ്യിൽ എടുത്തു അയാൾ പുറത്തിറങ്ങി….
തന്നെ ഭർത്താവ് എന്ന് ക്ലാര പരിചയപെടുത്തിയപ്പോൾ അയാളുടെ ഉള്ള് നിറഞ്ഞെങ്കിലും ജയകൃഷ്ണന്റെ മുഖം വാടുന്നത് കൺകോണിലൂടെ അയാൾക്ക് കാണാനായി
അപ്പോളേക്കും വാവ ക്ലാരയുടെ കയ്യിൽ ഏൽപ്പിച്ചു വെള്ളം എടുക്കാൻ എന്ന വണ്ണം മോണി അവരിൽ നിന്നകന്നു…. ഏതാനും നിമിഷങ്ങളുടെ സ്വകാര്യത അവർക്ക് സമ്മാനിക്കാനായ്….
ഒന്നോ രണ്ടോ മിനിറ്റുകൾ…. അതിലധികം ക്ലാരയെ…. ക്ലാരയെക്കാൾ കിച്ചു വാവയെ അകലാൻ അയാൾക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല… അയാൾ അവർക്കരികിൽ തിരിച്ചെത്തി ജയകൃഷ്ണന് വിവാഹംമംഗളങ്ങൾ നേർന്നു കൊച്ചിനെ വാങ്ങി ഉള്ളിലേക്ക് കയറി….
ട്രെയിനിൽ ഇരിക്കുമ്പോളേക്ക് കിച്ചുവാവ ഉറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു…. അവളെ സീറ്റിലേ വിരിയിലേക്ക് കിടത്തുമ്പോളേക്ക് ട്രെയിൻ വീണ്ടും നീങ്ങി തുടങ്ങി….
ട്രെയിനിനു നേരെ കൈ ഉയർത്തി നിശ്ചലനായി നിൽക്കുന്ന ജയകൃഷ്ണനെ കണ്ടു ആശ്വാസത്തിൽ നെഞ്ചിൽ കൈ വയ്ക്കുമ്പോളെക് ക്ലാരയും വന്നു കയറി….
ഒരക്ഷരം പോലും മിണ്ടാതെയവൾ അയാളെ ചുറ്റി പിടിച്ചു അമർത്തി ചുംബിച്ചു…..
“വാ… ഇനി ഇത്തിരി ഒങ്ങിക്കോ മാഷേ…. രാത്രി ഒട്ടും ഒർങ്ങാൻ പറ്റീല്യാലൊ…”
ഉറങ്ങണം എന്നില്ലായിരുന്നെങ്കിലും ക്ലാര തന്റെ മാറോടു ചേർത്ത് പിടിച്ചതോടെ അയാൾ ശാന്തമായ മനസോടെ കണ്ണുകൾ അടച്ചു…..
ഇനി വരാൻ പോവുന്ന താനും ക്ലാരയും കിച്ചുവാവയും മാത്രമുള്ള ജീവിതത്തിന്റെ സ്വപ്നങ്ങളിലേക്ക്….
♥️♥️♥️♥️♥️
ഒരു മണിക്കൂർ നേരത്തെ ശാന്തമായ ഉറക്കത്തിനു ശേഷമാണ് അയാൾ എണീക്കുന്നത്….അപ്പോൾ അവിടെ അയാളും കിച്ചുവാവയും മാത്രമേ
ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു….
കിച്ചുവാവയെ വിരിച്ച ഷീറ്റിന് താഴെ നിന്നു പുറത്തേക്ക് തള്ളി നിൽക്കുന്ന ഒരു പേപ്പറും….
“📜📜📜ഇങ്ങക്ക് ഭയ്ങ്കര കഴിവാട്ടോ….. ഒര് കാന്തമ്പോലെ… എത്ര അകലാൻ നോക്ക്യാലും വലിച്ചടുപ്പിച്ചു ഒട്ടി പിടിക്കും….
ഞാൻ പോലും അറിയാതെ,,, ആഗ്രഹിക്കാതെ ഇങ്ങള് എന്റെ നെഞ്ചിനുള്ളീ കേറി പറ്റീലോ….
ന്നാലും ഞാമ്പോവാ…. ന്റെ മോള്… അല്ലാ മ്മടെ വാവക്ക് വേശ്യേടെ മോളെ ന്നൊരു വിളിപ്പേര് കേൾപിക്കാതിരിക്കാൻ…..
ഇക്ക് നല്ല ഉറപ്പുണ്ട് അവളെ മാഷ് പൊന്നു പോലെ നോക്കൂന്ന്.,…
അത് ഞാങ്കണ്ടോളാം ആരും അറിയാതെ…. ഏതേലും മൂലെക്ക് മാറി ഒളിച്ചു നിന്നോണ്ട്….
ഒത്തിരി ഇഷ്ടാട്ടോ ഇങ്ങളെ…. വാക്കുകളൊണ്ട് പറയാൻ പറ്റുന്നേലും ഇഷ്ടം….
സ്നേഹത്തോടെ…..
നിങ്ങടെ മാത്രം ക്ലാര…..📜📜📜”
അയാൾ കൊച്ചിനെ തട്ടിയുണർത്തി…. ഉറക്കം തടസ്സപ്പെട്ട അസ്വസ്ഥതയിൽ വാവ നേർത്ത ശബ്ദത്തിൽ കരച്ചിൽ തുടങ്ങി…. എങ്കിലും കരഞ്ഞ് കൊണ്ടിരിക്കുന്ന വാവയെ എടുക്കാനോ ആശ്വസിപ്പിക്കാനോ അയാൾ ശ്രമിച്ചില്ല….
പകരം ആരും എടുക്കാതെയോ കൊഞ്ചിക്കാതെയോ വാവയുടെ ശബ്ദം ഉയരും മുൻപേ അയാൾ എണീറ്റ് വായ്ഷ് റൂമിനു ഉള്ളിലേക്കു കയറി… വാതിൽ പൂർണമായും അടക്കാതെ അതിലൂടെ കിച്ചുവാവയെ കിടത്തിയ സീറ്റിലേക്ക് അയാൾ ഒളിഞ്ഞു നോക്കികൊണ്ടിരുന്നു….
കാരണം അയാൾക്ക് ഉറപ്പുണ്ട് ക്ലാര കിച്ചു വാവയുടെ കരച്ചിൽ കേൾക്കാവുന്നതിലും അകലേക്ക്‌ മാഞ്ഞു പോവില്ലെന്ന്…. അവൾക്ക് അതിന് കഴിവില്ലെന്ന്…..
ആ സമയമവൾ മറുവശത്തെ ബാത്ത് റൂമിൽ വാഷ് ബേസിനിലേക്ക് ച്ഛർദ്ദിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു…. ഇനിയൊരിക്കലും അയാളെ വിട്ട് പോവാൻ തനിക്കാവാത്ത വിധം തന്റെ ഉദരത്തിൽ അയാൾ അവകാശം സ്ഥാപിച്ചതിന്റെ ആലസ്യവുമായി….
♥️♥️♥️♥️♥️
അഭിപ്രായം…. അത് തെറിവിളികൾ ആയാലും പൂച്ചെണ്ടുകൾ (അത് കിട്ടില്ലെന്ന്‌ അറിയാം 🤪🤪🤪) ആയാലും സ്വാഗതം….
പിന്നെ, കഥ വായിച്ചു ഇഷ്ടമായാൽ ആ ഹൃദയം ചുമപ്പിക്കുമല്ലോ… ഒറ്റ നിമിഷം മതി അതിനു….
ഇഷ്ടമായാൽ മാത്രം…. അല്ലാതെ പ്രവാസി എന്ന പേര് കണ്ടത് കൊണ്ടു വേണ്ടാട്ടോ….
ഒത്തിരി ഇഷ്ടത്തോടെ
പ്രവാസി
