പ്രഹേളികഅടിപൊളി  

ഹാളിൽ ഇരിക്കുന്ന എല്ലാപേരെയും ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷം നവീൻ പറഞ്ഞു.

“ഞാൻ ഒരു പെൺകുട്ടിയുമായി ഇഷ്ട്ടത്തിൽ ആണ്. ദിവ്യ എന്നാണ് അവളുടെ പേര്. കോട്ടയത്താണ്‌ വീട്. ഡോക്ടർ ആണ്.”

നവീൻ പറഞ്ഞത് കേട്ട് അവന്റെയും കാവ്യയുടെയും അച്ഛനും അമ്മയും പരസ്പരം നോക്കി.

അവന്റെ പെട്ടെന്നുള്ള തുറന്ന് പറച്ചിലിൽ ഞെട്ടി ഇരിക്കുകയായിരുന്നു കാവ്യയും ആകാശും.

കാവ്യയുടെ അച്ഛൻ പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു.

“അപ്പോൾ എന്റെ മോളോ?”

“എനിക്കും കാവ്യയ്ക്കും ഇടയിൽ ഒരിക്കലും നിങ്ങൾ ഉദ്ദേശിക്കുന്നപോലൊരു ബന്ധം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. കാവ്യ സ്നേഹിച്ചിരുന്നത് മറ്റൊരാളെ ആയിരുന്നു.”

അവിടെ ഇരുന്നവർക്ക് മറ്റൊരു ഞെട്ടൽ ആയിരുന്നു ആ വാക്കുകൾ സമ്മാനിച്ചത്.

കാവ്യയുടെ അമ്മ ചോദിച്ചു.

“അവൾ വേറെ ആരെ സ്നേഹിച്ചെന്നാണ്.”

എല്ലാപേരുടെയും നോട്ടം ഈ സമയം കാവ്യയുടെ നേരെ ആയിരുന്നു. പക്ഷെ അവൾ തല കുനിച്ച് നിശബ്ദത ആയി ഇരുന്നതിനാൽ നവീൻ പറഞ്ഞു.

“ഈ നിൽക്കുന്ന ആകാശിനെ ആണ് അവൾ സ്നേഹിച്ചത്. വർഷങ്ങളായി അവർ തമ്മിൽ ഇഷ്ട്ടത്തിൽ ആണ്.”

രവി ചോദിച്ചു.

“ഇവൻ ഈ പറയുന്നത് ശരിയാണോ മോളെ?”

കാവ്യ ചെറുതായി ഒന്ന് മൂളുക മാത്രം ചെയ്തു.

ആകാശ് പറഞ്ഞു.

“സാമ്പത്തികമായി ഞാൻ നിങ്ങൾക്കൊപ്പം എത്താത്തതിനാൽ നിങ്ങൾ എതിർക്കുമോ എന്ന് പേടിച്ചാണ് കാവ്യ ഇത് എവിടെ പറയാഞ്ഞത്.”

കുറച്ച് നേരത്തേക്ക് ആരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. പിന്നെ നിശബ്തതക്ക് വിരാമം ഇട്ട് കൊണ്ട് രവി പറഞ്ഞു.

“ഞാനും സുധയും സ്നേഹിക്കാന് കല്യാണം കഴിച്ചത്. അന്ന് ഞാൻ സുധയെ കെട്ടുമ്പോൾ ആകാശിന്‌ ഇന്നുള്ള സാമ്പത്തിക മെച്ചം പോലും എനിക്കില്ലായിരുന്നു. പക്ഷെ അതും പറഞ്ഞ് ഈ നിൽക്കുന്ന വിജയൻ ഒരിക്കലും ഞങ്ങളുടെ കല്യാണത്തിന് എതിര് നിന്നിട്ടില്ല. ആകാശിനെ ഞങ്ങൾക്ക് എല്ലാപേർക്കും അറിയാവുന്നതാണ്… ഞാൻ ഇപ്പോൾ മനസിലാക്കുന്നത് എന്റെ മകൾ ഞങ്ങളെ മനസിലാക്കിയിട്ടില്ല എന്നാണ്.”

കാവ്യ പെട്ടെന്ന് ഓടിവന്ന് കരഞ്ഞ് കൊണ്ട് രവിയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ആ കരച്ചിൽ അവളുടെ ഒരു മാപ്പു പറച്ചിൽ ആയിരുന്നു.

രംഗം ഒന്ന് ശാന്തമായപ്പോൾ വിജയൻ ചോദിച്ചു.

“നീ സ്നേഹിക്കുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞ ദിവ്യ ആരാണ്. ഞങ്ങൾ ഇതുവരെ കണ്ടിട്ട് പോലും ഇല്ലല്ലോ. അതും കോട്ടയത്തു നിന്ന്.”

നവീനും കാവ്യയും ആകാശും പരസ്പരം നോക്കി.

നവീൻ പറഞ്ഞു.

“ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേർക്കും ഇടയിൽ കഴിഞ്ഞ കുറച്ച് ദിവസങ്ങൾ ആയി ഉണ്ടായിരുന്ന അത്ഭുതം ആണ് ദിവ്യ. അത് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞ് മനസിലാക്കണം എന്ന് എനിക്കറിയില്ല. ഞങ്ങൾ എല്ലാം വിശദമായി പറയാം. നിങ്ങൾ എല്ലാം സമാധാനത്തോടെ ഇരുന്നു കേൾക്കണം.”

കാവ്യയും ആകാശും നവീനും പതുക്കെ എല്ലാം പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.

എല്ലാം കേട്ട് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവർക്ക് അതൊന്നും വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. പക്ഷെ തലേ ദിവസം നടന്ന സംഭവങ്ങളൊക്കെ കൂട്ടി ചേർത്ത് വായിക്കുമ്പോൾ വിശ്വസിക്കാതിരിക്കാനും ആകുന്നില്ല.

. . . .

അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ തന്നെ ആകാശിന്റെ കാറിൽ കാവ്യയും നവീനും ആകാശും കോട്ടയത്തേക്ക് യാത്ര പുറപ്പെട്ടു. ആകാശ് ആണ് കാർ ഓടിച്ചിരുന്നത്. പിൻ സീറ്റിൽ നവീന്റെ തോളിൽ തല ചാരി കാവ്യ മയങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അവരുടെ തൊട്ടു പിന്നിലെ കാറിൽ നവീന്റെയും കാവ്യയുടെയും അച്ഛനും അമ്മയും ഉണ്ടായിരുന്നു. തലേ ദിവസം നവീൻ പറഞ്ഞ കഥ പൂർണമായും ഉൾക്കൊള്ളാൻ അവർക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. അതിനാൽ അതിന്റെ സത്യാവസ്ഥ പൂർണമായും ബോധ്യപ്പെടാൻ വേണ്ടിയാണ് അവരും കൂടെ യാത്ര പുറപ്പെട്ടത്.

കാവ്യയുടെ തലയിൽ തഴുകി ഇരിക്കുമ്പോഴും നവീന്റെ ഉള്ളിൽ മീരയെ കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകൾ ആയിരുന്നു.

മീര മരിച്ചിട്ടുണ്ടാകുമോ അതോ ജീവനോടെ ഉണ്ടോ? ഇനി അഥവാ ജീവനോടെ ഉണ്ടെങ്കിൽ തന്നെ കോമയിൽ നിന്നും ഉണർന്നിട്ടുണ്ടാകുമോ.. ഇനി ഉണർന്നിട്ടുണ്ടെകിൽ തന്നെ എല്ലാം ഓര്മയുണ്ടാകുമോ?… ഇത്തരത്തിലുള്ള പല ചിന്തകൾ അവന്റെ മനസിനെ അലോസരപ്പെടുത്തികൊണ്ടിരുന്നു.

നവീൻ തട്ടി വിളിക്കുമ്പോഴാണ് കാവ്യ മയക്കത്തിൽ നിന്നും ഉണരുന്നത്.

“കാവ്യ.. നമ്മൾ എത്തി.”

അവന്റെ തോളിൽ നിന്നും തല ഉയർത്തി നോക്കിയ കാവ്യ മീരയുടെ വീടാണ് കാണുന്നത്. മുന്നിലേക്ക് കിടന്ന അവളുടെ മുടി ഒതുക്കി കൊടുത്ത ശേഷം നവീൻ കാറിനു വെളിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി.

അപ്പോഴേക്കും അച്ഛനും അമ്മയും വന്ന കാറും അവിടെ എത്തി.

കാറിൽ നിന്നും എല്ലാരും പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയപ്പോൾ നവീൻ വീടിന്റെ മുന്നിലേക്ക് നടന്നു.

കാളിങ് ബെൽ അടിച്ച്‌ അവിടെ നിൽക്കുമ്പോൾ അവന്റെ ഹൃദയം ശക്തിയായി ഇടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വീടിനുള്ളിൽ നിന്നും ഉച്ചത്തിലുള്ള സംസാരമൊക്കെ കേൾക്കുന്നുണ്ട്. കുറച്ചധികം ആൾക്കാർ വീടിനുള്ളിൽ ഉണ്ടെന്ന് വ്യക്തം.

കുറച്ച് സമയത്തിനകം തന്നെ മീരയുടെ അമ്മ വന്നു ഡോർ തുറന്നു. അവരെ കണ്ടതും മീരയുടെ അമ്മ ഒന്ന് അത്ഭുതപ്പെട്ടു.

“നിങ്ങൾ ഇങ്ങനെ അറിഞ്ഞു അവൾ എഴുന്നേറ്റെന്നു?”

അമ്മയുടെ ചോദ്യം കേട്ടതും അനുവാദത്തിനായി കാത്ത് നിൽക്കാതെ നവീൻ വീടിനുള്ളിലേക്ക് കയറി മീരയുടെ റൂമിലേക്ക് നടന്നു. പിന്നാലെ കാവ്യയും ആകാശും.

അവരുടെ ആ പ്രവർത്തിയിൽ ഞെട്ടി നിൽക്കുകയായിരുന്ന അമ്മയോട് നവീന്റെ അമ്മ എന്തോ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

മുൻപ് വന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ തന്നെ മീര കിടക്കുന്ന റൂം നവീന് വ്യകതമായി അറിയാമായിരുന്നു. വേഗതയിൽ ആ റൂമിലേക്ക് കടന്ന് ചെല്ലുമ്പോൾ അവൻ കാണുന്നത് ബെഡിൽ ചാരി ഇരിക്കുന്ന മീരയ്ക്ക് ചുറ്റും നിൽക്കുന്ന രണ്ടു മൂന്നു പേരെ ആണ്. കൂടാതെ ഒരു നഴ്സും ഡോക്ടറും ഉണ്ട്.

റൂമിലേക്ക് പെട്ടെന്ന് കയറി വന്ന നവീനറെയും ആകാശിനെയും കാവ്യയെയും അവർ അപരിചിത ഭാവത്തിൽ നോക്കി.

മീരയും അവരെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ നോട്ടം മൂന്നുപേരിൽ നിന്നും പതുക്കെ നവീന്റെ മുഖത്തേക്ക് ഒതുങ്ങി.

കുറച്ച് നിമിഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ അവളുടെ മിഴികളിൽ കണ്ണുനീർ നിറഞ്ഞു.

നവീൻ സാവധാനം അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്ന് വിരലുകളിൽ പിടി മുറുക്കി.

ഇടറിയ സ്വരത്തിൽ അവൾ പറഞ്ഞു.

“ഇന്നലെ നീ വരാതിരുന്നപ്പോൾ ഞാൻ കരുതി…”

വാക്കുകൾ പൂർത്തി ആക്കാതെ നിർത്തുമ്പോൾ അവളുടെ കവിളിൽ കൂടി കണ്ണുനീർ ഒലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അവൻ അവൽക്കരികിലായി ബെഡിലേക്ക് ഇരുന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ജെറി എന്റെ വയറ്റിൽ ആ കത്തി കുത്തി ഇറക്കിയിട്ടുണ്ടാകും എന്ന് നീ കരുതി അല്ലെ?”

അവൾ കൈ ഉയർത്തി അവന്റെ മുഖത്ത് കൂടി വിരലോടിച്ചു.

എന്നിട്ട് പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു.

“ലവ് യു നവീൻ..”

നവീന്റെ മുഖത്ത് അത് കേട്ടതും പുഞ്ചിരി വിടർന്നു.

പെട്ടെന്ന് കാവ്യ മുന്നോട്ട് വന്ന് പറഞ്ഞു.

“അതേ.. ഞങ്ങളും ഇവിടെ തന്നെ ഉണ്ട്.”

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *