“ശെരിയാണ്, ഇനിയെങ്കിലും ഈ താടി കളയടാ, സാം.” വിനില എന്നോട് പറഞ്ഞു.
അപ്പോൾ നെല്‍സനും എന്റെ ഫോണിൽ വിളിച്ചു. വിനില പിന്നെയും സ്പീക്കറിൽ ഇട്ടു. ഗോപന്‍ പറഞ്ഞ അതേ കാര്യം തന്നെയാണ് അവനും എന്നോട് പറഞ്ഞത്.
അവസാനം അവന്‍ കോൾ കട്ടാക്കിയതും ഞാൻ നേരെ വീട്ടിലേക്ക് വിട്ടു.
മൂന്ന്‌ മണിക്കൂര്‍ കഴിഞ്ഞ് തിരികെ ആശുപത്രിയിൽ എത്തിയപ്പോ അവിടെ റൂമിൽ എല്ലാവരും ഉണ്ടായിരുന്നു.
“എടാ സാം..” വിനില വിളിച്ചു. “ഞങ്ങൾ ചെന്ന് കുഞ്ഞിനെ കണ്ടിട്ട് വന്നു, കേട്ടോ.. നീയും ചെന്ന് കണ്ടിട്ട് വാ..”
എന്റെ കണ്ണുകൾ പെട്ടന്ന് വിടര്‍ന്നു. “നാല് മണിക്കൂര്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടേ കാണാന്‍ കഴിയൂ എന്നല്ലേ ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞത്…”
“ശെരിയാ, പക്ഷേ രണ്ട് മണിക്കൂര്‍ കഴിഞ്ഞതും ഒരു നേഴ്സാണ് ഇങ്ങോട്ട് വന്ന് കുഞ്ഞിനെ ചെന്ന് കണ്ടോളാൻ അനുമതി തന്നത്. ഞങ്ങൾ ഈരണ്ടു പേരായി മൂന്ന്‌ നാല് പ്രാവശ്യം ചെന്നു കണ്ടും കഴിഞ്ഞു.”
അത് കേള്‍ക്കേണ്ട താമസം ഞാൻ ഓടാന്‍ തയാറായി. പക്ഷേ പെട്ടന്ന് നിന്നിട്ട് ഞാൻ ആരോടെന്നില്ലാതെ ചോദിച്ചു, “വെണ്ടിലേറ്റർ എവിടെയാ..?”
“ഞാനും വരാം, സാമേട്ട. ഞാൻ കാണിച്ചു തരാം.” പെട്ടന്ന് ദേവി പറഞ്ഞിട്ട് എന്റെ കൂടെ വന്നു.
ദേവിയും ഞാനും റൂമിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിയതും ദേവി എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. “ചേട്ടന്റെ മോൾക്ക് ചേട്ടന്റെ അതെ കണ്ണുകൾ കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്. മുഖഛായ ജൂലിയുടേയും..”
“എനിക്ക് കാണാന്‍ കൊതിയായി…” പറഞ്ഞിട്ട് ദേവിയുടെ വലിയ വയറിനെ ഞാൻ നോക്കി. അതിനെ തൊടാൻ കൊതി തോന്നി.
എന്റെ മനസ്സ് വായിച്ച പോലെ ദേവി ശബ്ദം താഴ്ത്തി ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു, “ദേ ചേട്ടാ, ആശുപത്രിയാണ്.. തോന്ന്യാസം ഒന്നും കാണിക്കല്ലേ..!!”
അപ്പോഴാണ് സ്വബോധം എനിക്ക് വന്നത്. അവിടെയും ഇവിടെയും ഒരുപാട്‌ ആളുകൾ ഉള്ളത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഒരു നെടുവീര്‍പ്പോടെ ഞാൻ ദേവിയുടെ കൂടെ നടന്നു.
നേഴ്സിന്റേ അനുവാദം വാങ്ങി അകത്തു കേറി എന്റെ കുഞ്ഞിനെ ഞാൻ നോക്കി. ഓടിച്ചെന്ന് കുഞ്ഞിനെ വാരി എടുക്കാൻ തോന്നി. പക്ഷെ കഴിയില്ല എന്ന് അറിയാമായിരുന്നു. കുറെ നേരം എന്റെ കുഞ്ഞ് ഉറങ്ങുന്നതിനെ തന്നെ മതിമറന്ന് ഞാൻ നോക്കി നിന്നു.
“പോകാം ചേട്ടാ…” ദേവി എന്റെ കൈ പിടിച്ചു വലിച്ചു.
എനിക്ക് പോകാൻ തോന്നിയില്ല. പക്ഷേ മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ ഞാൻ ദേവിയുടെ കൂടെ നടന്നു.
“വെറും ഒരു മാസം കൂടി, അതോടെ നിന്റെയും ഡെലിവറി.” ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“അതേ….” ദേവിയും സന്തോഷിച്ചു. പക്ഷേ പെട്ടന്ന് അവളുടെ മുഖത്ത് വേദന നിറഞ്ഞു. “കഴിഞ്ഞ അഞ്ചു മാസമായി ചേട്ടൻ ജൂലിക്ക് വേണ്ടി കഷ്ടപ്പെട്ട് ഓടി കരഞ്ഞ് നടന്നത് കണ്ടിട്ട് ഞാൻ വിഷമിച്ചു പോയി. ഇപ്പോഴാണ് സമാധാനമായത്.” പറഞ്ഞിട്ട് ദേവി ഇടക്കണ്ണിലൂടെ എന്നെ നോക്കി. “ജൂലിയോട് ചേട്ടന് എത്രമാത്രം സ്നേഹം ഉണ്ടെന്ന് ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും നേരിട്ട് കണ്ടു.” ദേവി അസൂയയോടെ പറഞ്ഞിട്ട് ചിരിച്ചു.
അതിന്‌ മറുപടി പറയാൻ അറിയാത്ത കൊണ്ട്‌ ഞാൻ വെറുതെ ചിരിച്ചു.
“അഞ്ച് മാസമായി ചേട്ടനെ എന്റെ അടുത്ത് കിട്ടാത്തതിൽ എനിക്ക് വിഷമമുണ്ട്, ട്ടോ..!! പക്ഷെ സാഹചര്യം അറിയാവുന്നത് കൊണ്ട്‌ ആ വിഷമം എനിക്ക് സഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. പിന്നെ എന്റെ ഡെലിവറിക്ക് നാലു ദിവസം മുമ്പ് എന്റെ ഭർത്താവ് വരും.” ദേവി പറഞ്ഞു നിർത്തി.
“വരട്ടെ. അതിനുമുന്‍പ് നിന്നെ അടുത്ത് കാണാന്‍ ഞാൻ വരും…”
എന്റെ പറച്ചില്‍ കേട്ട് ദേവി അടക്കി ചിരിച്ചു. അപ്പോഴേക്കും റൂമിന്റെ വാതില്‍ക്കല്‍ ഞങ്ങൾ എത്തിയത് കൊണ്ട്‌ ദേവി ചിരി അടക്കി വേഗം റൂമിൽ കേറി ചെന്നു.
രാത്രി ഏഴു മണി കഴിഞ്ഞാണ് ഓരോരുത്തരായി പോകാൻ തുടങ്ങിയത്. ആദ്യം ഗോപനും നെല്‍സണും കാര്‍ത്തികയും സുമയും യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി. അടുത്ത് അങ്കിളും ആന്റിയും വിനിലയും ഭർത്താവും സുമി മോളും യാത്ര പറഞ്ഞു. ആദ്യം സുമി മോള് പോകുന്നില്ല എന്ന് എന്റെ കാലിനെ കെട്ടിപിടിച്ചു കൊണ്ട്‌ വാശി പിടിച്ചു. പക്ഷേ അവളെ ഞാൻ തൂക്കിയെടുത്ത് കുറെ നേരം വച്ചിരുന്നു. അവളെ ഞാൻ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞ്‌ സമാധാനിപ്പിച്ച ശേഷമാണ് വിനിലയുടെ അടുത്തേക്ക് അവള്‍ പോയത്.
അതുകഴിഞ്ഞ്‌ ദേവാംഗന ആന്റിയും ദേവിയും കിങ്ങിണി മോളും എന്നോട് യാത്ര പറയാൻ വന്നു.
“നിന്നെ കിട്ടാൻ ജൂലി മോള് ഭാഗ്യം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്, സാം മോനെ…” ദേവാംഗന ആന്റി എന്റെ തോളില്‍ തട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. “അതുപോലെ ജൂലി മോളെ കിട്ടാന്‍ നീയും ഭാഗ്യം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങട്ടെ…!” അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് അവർ മൂന്ന്‌ പേരും പോയി.
ഒടുവില്‍ എന്റെ അച്ഛൻ വന്ന് എന്റെ തലയില്‍ ഒന്ന് തൊട്ടു. ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു. “നീയും നിന്റെ ഇളയമ്മയും തമ്മിലുള്ള അകല്‍ച്ച മാറിയത് കണ്ട് എനിക്ക് സന്തോഷമായി.” അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് എന്റെ പപ്പ പുഞ്ചിരിയോടെ മാറി നിന്നു.
ഉടനെ നിവിത സന്തോഷത്തോടെ എന്റെ അടുത്തേക്ക് ഓടിവന്നു. ഞാൻ അവളുടെ രണ്ടു കൈയും പിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ അവൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ കെട്ടിപിടിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. ഞാനും പുഞ്ചിരിയോടെ അവളെ ചേര്‍ത്തു പിടിച്ച് അവളുടെ തലത്തില്‍ സ്നേഹത്തോടെ തടവി.
പണ്ട്‌ വീട് വിട്ട് ആദ്യമായി ഹോസ്റ്റലില്‍ പോകുന്നതിന്റെ തലയേ ദിവസമാണ് നിവിത ആദ്യമായി എന്നെ കെട്ടിപിടിച്ച് യാത്ര ചോദിച്ചത്‌. അതിനുശേഷം ഞാൻ ഗൾഫിൽ പൊക്കുന്നതിന്റെ തലയേ ദിവസമാണ് അവൾ രണ്ടാമതായി കെട്ടിപിടിച്ചു യാത്ര പറഞ്ഞത്. അതിനുശേഷം ഇപ്പോൾ. അന്ന് രണ്ടു പ്രാവശ്യവും ഇളയമ്മ അറിയാതെ പേടിച്ചു പേടിച്ചാണ് എന്റെ റൂമിൽ വന്ന് അവള്‍ എന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചു യാത്ര ചോദിക്കുകയും പറയുകയും ചെയ്തത്. പക്ഷേ ഇപ്പോൾ ഇളയമ്മ എന്നെയും സ്വന്തം മകനായി കാണാന്‍ തുടങ്ങിയത് കൊണ്ട്‌ നിവിത പേടി ഇല്ലാതെ എല്ലാവർക്കും മുന്നില്‍ ധൈര്യമായി എന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചു.
“ശെരി ചേട്ടാ, ഇടക്കിടക്ക് നമുക്ക് കാണാം.” എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് എന്നെ വിട്ടു മാറി.
എന്റെ മറ്റ് രണ്ട് സഹോദരങ്ങളും ഇപ്പോഴും എന്നോട് അടുത്തിട്ടില്ല. അവർ എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കുക മാത്രം ചെയ്തു.
അതുകഴിഞ്ഞ്‌ അച്ഛനും മക്കളും മാത്രം യാത്രയായി. പക്ഷേ ഇളയമ്മ ആശുപത്രിയിൽ എന്റെയും അമ്മായിയുടെയും കൂടെ നിൽക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു.
അന്നു രാത്രി ഒന്‍പത് മണിക്ക് ഒരു നേഴ്സ് റൂമിൽ വന്നു.
“സാം, താങ്കളുടെ ഭാര്യ ജൂലിക്ക് താങ്കളെ കാണണമെന്ന് വാശി പിടിക്കുന്നു. എന്റെ കൂടെ വരൂ.” എന്നും പറഞ്ഞ്‌ അവർ നടന്നുപോയി.
ഞാനും വേഗം അവരുടെ പിന്നാലെ നടന്നു.
ഐസിയു വാതിലിനു മുന്നില്‍ വന്നതും എന്നോട് കേറിച്ചെല്ലാൻ അവർ പറഞ്ഞു.
“അകത്ത് കേറിയാല്‍ ആറാമത്തെ ബെഡ് ആണ്.” അവർ പറഞ്ഞു. “പിന്നെ ദയവായി പേഷ്യന്റ്നെ തൊടരുത്.”
