തലയാട്ടി ക്കൊണ്ട് ഞാനും അകത്തേക്ക് ചെന്നു. അകത്ത് സ്ക്രീന്‍ കൊണ്ട് മറച്ച എട്ടു ബെഡ് ഉണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ ആറാമത്തെ സ്ക്രീന്‍ മാറ്റി അകത്തേക്ക് ചെന്നു.
അവശ നിലയില്‍ കിടക്കുന്ന ജൂലിയെ കണ്ട് എനിക്ക് സങ്കടം തോന്നി. പക്ഷെ എന്നെ കണ്ടതും അവളുടെ കണ്ണിലെ തിളക്കം വര്‍ധിച്ചു. ജൂലി പ്രയാസപ്പെട്ട് പുഞ്ചിരിച്ചു.
“ഞാൻ… പറഞ്ഞില്ലേ.. ചേട്ടനെ… വിട്ടിട്ട്.. ഞാൻ.. പോകില്ല.. എന്ന്.” വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടി ദേവി എങ്ങനെയോ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തില്‍ പറഞ്ഞു.
“എനിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. പക്ഷേ എന്നാലും നീ നഷ്ടപ്പെടും എന്ന് ഞാൻ പേടിച്ചു പോയി.” അവളുടെ കവിളിൽ തൊടാൻ കൈ നീട്ടിയതും നേഴ്സ് പറഞ്ഞത് ഓര്‍മ്മ വന്നു. ഞാൻ വേഗം കൈ താഴ്ത്തി.
ജൂലിയുടെ കണ്ണില്‍ നിരാശ നിറയുന്നത് കണ്ടു.
“നെഴ്സ് പറഞ്ഞായിരുന്നു തൊടാൻ പാടില്ലെന്ന്‌…” വിഷമത്തോടെ ഞാൻ നേഴ്സിനെ കുറ്റപ്പെടുത്തി.
“പക്ഷേ.. ഞാൻ.. പറയുന്നൂ… എന്നെ.. തൊടാൻ…” ജൂലി ശാഠ്യം പോലെ പറഞ്ഞു.
ഉടനെ ഞാൻ അടുത്തേക്ക് ചെന്ന് അവളുടെ നെറ്റിയിലും കവിളിലും ഓരോ ഉമ്മ കൊടുത്തിട്ട് അല്‍പ്പനേരം അവളുടെ കവിളോട് കവിൾ ചേര്‍ത്തു നിന്നു. ആരോ വരുന്ന ശബ്ദം കേട്ടതും ഞാൻ വേഗം പിന്നോട്ട് മാറി നിന്നു. ജൂലി സന്തോഷത്തോടെ പുഞ്ചിരിച്ചു.
“എനിക്ക്… ഇത്ര മതി… എല്ലാ.. വേദനയും.. വിഷമവും.. മാറിയ പോലെ തോനുന്നു. ഇപ്പൊ.. എനിക്ക്.. ഉറക്കം… വരുന്നു, ചേട്ടാ….” പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞതും ജൂലി കണ്ണുകൾ അടച്ചു മയങ്ങി.
അല്‍പ്പനേരം നോക്കി നിന്ന ശേഷം ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങി നടന്നു.
എന്നും ആറേഴ് വട്ടം ഞാൻ ജൂലിയേ കാണാന്‍ ചെന്നിരുന്നു. ഇരുപത് പ്രാവശ്യമെങ്കിലും എന്റെ കുഞ്ഞിനെയും ചെന്നു കണ്ടു. അതുപോലെ ഇടക്കിടക്ക് അമ്മായിയും ഇളയമ്മയും എന്റെ കുഞ്ഞിനെ കണ്ടിട്ട് വന്നു. പക്ഷേ ജൂലിയെ ഒരു ദിവസം ഒരു പ്രാവശ്യം മാത്രമാണ് അവര്‍ക്ക് കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞത്.
അങ്ങനെ മൂന്ന്‌ ദിവസം കഴിഞ്ഞ് ജൂലിയും മോളെയും റൂമിലേക്ക് മാറ്റി. ഞങ്ങളുടെ സന്തോഷത്തിന്‌ അതിര് ഇല്ലായിരുന്നു. പിഞ്ചു കുഞ്ഞിനെ എങ്ങനെ എടുക്കണമെന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ അമ്മായിയും ഇളയമ്മയും എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു. അതിനുശേഷം കുഞ്ഞിനെ എന്റെ മാറോട് ചേര്‍ത്തു പിടിച്ചു കൊണ്ടു ഞാൻ നടന്നു.
കുഞ്ഞിനെ കൊണ്ട് നടക്കുന്നതും.. കരയുമ്പോള്‍ പാട്ട് പാടി കൊടുക്കുന്നതും കണ്ടു ജൂലി ചിരിക്കുമായിരുന്നു. ജൂലി കുഞ്ഞിന്‌ പാല് കൊടുക്കുന്നത് ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ നോക്കി നില്‍ക്കും. പക്ഷേ അമ്മായിയും ഇളയമ്മയും ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ പുറത്തേക്ക്‌ ഓടിക്കുന്നതാണ് പതിവ്.
എട്ട് ദിവസം കൂടി ജൂലിക്ക് ആശുപത്രിയിൽ കിടക്കേണ്ടി വന്നു. എന്റെ കൂട്ടുകാരും മറ്റുള്ളവരും എല്ലാം വന്ന് കുഞ്ഞിനെയും ജൂലിയേയും സന്ദര്‍ശിച്ചിട്ട് പോയി. ദേവി എന്നും വന്നിട്ട് പോയി.
സാന്ദ്ര ദിവസവും നൂറുവട്ടം വീഡിയോ കോൾ ചെയ്ത് കുഞ്ഞിനെ കാണുമായിരുന്നു.
അവസാനം ഡിസ്ചാര്‍ജ് ആയി വീട്ടില്‍ വന്നതിന്‌ ശേഷമാണ് സമാധാനം ലഭിച്ചത്‌. ഇളയമ്മയും കുറച്ച് ദിവസത്തേക്ക് ഞങ്ങളുടെ കൂടെ നിൽക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു.
“നമ്മുടെ കുഞ്ഞ്….” രാത്രി കുഞ്ഞിന്‌ പാലും കൊടുത്തു തൊട്ടിലില്‍ കിടത്തിയ ശേഷം എന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചു കൊണ്ട് സന്തോഷത്തോടെ ജൂലി പറഞ്ഞു. “നമുക്ക് ലില്ലി എന്ന് പേരിടാം, ചേട്ടാ…” ജൂലി പറഞ്ഞു.
“കൊള്ളാം. നല്ല പേര്. ജൂലി. ലില്ലി. നല്ല റൈമിങ്ങ് ഉണ്ട്. എനിക്ക് ഇഷ്ട്ടമായി.” ഞാൻ വാത്സല്യപൂർവ്വം പറഞ്ഞു നോക്കി. “ലില്ലി മോൾ..”
“നമ്മുടെ ലില്ലി മോള്.” പറഞ്ഞിട്ട് ജൂലി എന്റെ ചുണ്ടില്‍ ഉമ്മ തന്നു.
ഒരാഴ്ച സന്തോഷപരമായി കടന്നുപോയി.
അന്ന് രാത്രി ജൂലിയുടെ സമ്മതത്തോടെ ദേവിയുടെ വീട്ടിലേക്ക് ഞാൻ ചെന്നു.
റൂമിൽ കേറി വാതിൽ ഞാൻ പൂട്ടി.
“അഞ്ചു മാസമായി ചേട്ടനെ എന്റെ അടുത്ത് കിട്ടിയിട്ടില്ല…” എന്നും പറഞ്ഞ്‌ ദേവി എന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചു.
പക്ഷേ അവളുടെ വയറ്‌ കാരണം അവള്‍ക്ക് നന്നായി കെട്ടിപിടിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
“പ്രസവത്തിനു മുന്‍പ് വരെ കളിക്കണം എന്ന് പറയാറുണ്ട്.. പക്ഷേ എന്റെ ഭർത്താവ് എന്റെ അടുത്തു പോലും വരുന്നില്ല…” ദേവി പരാതി പറഞ്ഞു.
“ബോംബേയിൽ ചെന്ന് പുള്ളിയെ ഞാൻ കെട്ടി വലിച്ചു കൊണ്ട് വരട്ടെ…!”
“ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ അല്ല പറഞ്ഞത്. എന്റെ സാമേട്ടനെ ഉദ്ദേശിച്ചാണ് പറഞ്ഞത്…”
“ആഹാ… ഞാൻ എപ്പോഴാ എന്റെ ഈ സുന്ദരിക്കുട്ടിയെ വിവാഹം കഴിച്ചത്…?” കുസൃതിയോടെ ഞാൻ ചോദിച്ചു.
ഉടനെ ദേവി എന്റെ പാന്റിന് മുകളിലൂടെ എന്റെ സാധനത്തെ മുറുകെ പിടിച്ചു. “ഈ സാധനം എന്റെ അകത്ത് എന്ന് കേറിയോ അന്ന് നമ്മുടെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞു.” ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ദേവി എന്റെ കൈയും പിടിച്ച് ബെഡ്ഡിലേക്ക് നയിച്ചു.
“പിന്നേ ആക്രാന്തം കാണിക്കരുത്, ട്ടോ… പതിയെ മതി. അറിയാലോ, അകത്ത് കുഞ്ഞുവാവ ഉണ്ട്… സൂക്ഷിച്ചു ചെയ്യണം.” ദേവി നാണത്തോടെ ചിരിച്ചു.
അങ്ങനെ മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ദേവിയെ കളിക്കാന്‍ അവസരം കിട്ടി. വളരെ ശ്രദ്ധിച്ചാണ് ഞങ്ങൾ കളിച്ചത്.
ഒടുവില്‍ കളിയും കുളിയും കഴിഞ്ഞ് ദേവി എന്റെ മടിയില്‍ ഇരുന്ന് എന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാരി. ഞാൻ അവളെ ചേര്‍ത്തു പിടിച്ചിരുന്നു. ഒരുപാട്‌ നേരം ഞങ്ങൾ വർത്തമാനം പറഞ്ഞിരുന്നു. ഒടുവില്‍ ദേവിയുടെ വയറിൽ കുറെ നേരം കവിൾ ചേര്‍ത്തു നിന്നിട്ട് ഉമ്മയും കൊടുത്തു ഞാൻ ഇറങ്ങി.
അത് കഴിഞ്ഞ് ദിവസവും രാത്രി ഞാൻ ദേവിയുടെ വീട്ടില്‍ ചെന്നു. പകല്‍ മുഴുവനും ജൂലിയും ലില്ലി മോളെയും ഞാൻ പൊന്നുപോലെ നോക്കി.
ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. ഒടുവില്‍ ദേവിയുടെ ഭർത്താവ് നാട്ടില്‍ വന്നു.
അഞ്ചു ദിവസം കഴിഞ്ഞ് ദേവിയുടെ ഡേലിവറിയും നടന്നു. ആദ്യത്തെ പ്രസവം പോലെ ഇതും സിസേറിയൻ ആയിരുന്നു. ആണ്‍കുട്ടിയാണ് ദേവിക്ക് ജനിച്ചത്.
ഞാനും ജൂലിയും അമ്മായിയും ആശുപത്രിയിൽ ചെന്ന് ദേവിയും കുഞ്ഞിനെയും കണ്ടു. സത്യത്തിൽ പേടിച്ചു പേടിച്ചാണ് ഞാൻ ചെന്നത്. കാരണം കുഞ്ഞ് എന്നെപോലെ ഇരുന്നാല്‍ ദേവാംഗന ആന്റിയൂം ദേവിയുടെ ഭർത്താവും സംശയിക്കും എന്നായിരുന്നു പേടി.
അങ്ങനെ കണ്ടിട്ട് ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങി. വീട്ടില്‍ വന്ന് റൂമിൽ കേറിയതും ജൂലി പറഞ്ഞു, “നമ്മുടെ ആ വാവയ്ക്ക് ചേട്ടന്റെ കണ്ണുകളാണ്..”
“നമ്മുടെ വാവയോ…?”
“അതേ, നമ്മുടെ വാവ. ചേട്ടനും ദേവിക്കും ജനിച്ച കുഞ്ഞ് എന്റെയും കുഞ്ഞ് തന്നെയാ. എനിക്കും അവകാശമുണ്ട്.” ജൂലി വാശിയോടെ പറഞ്ഞു.
ഞാനും ജൂലിയും ദിവസവും ആശുപത്രയില്‍ ചെന്ന് ദേവിയും കുഞ്ഞിനെയും കണ്ടിട്ട് വരുന്നത് പതിവാക്കി.
മൂന്നാമത്തെ ദിവസം ചെന്നപ്പോ കുഞ്ഞിന്‌ “റിയാൻ” എന്ന പേരിട്ടു എന്ന് ദേവി പറഞ്ഞു.
