ഗോൾ അടിക്കാൻ ഉള്ള നല്ലൊരു അവസരം മിസ്സ്‌ ആയെങ്കിലും അതിന്റെ പേരിൽ ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു കോർണർ അനുവദിച്ചു. ആമീൻ ബോളുമായ് കോർണറിലേക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങുമ്പോ ലൈന് അടുത്തേക്ക് ഓടി വന്നു ഫൈസി എന്നെ കണ്ണ് കാണിച്ചു.. ഞാൻ അവനടുത്തേക്ക് പെട്ടന്ന് നീങ്ങി നിന്നു..
‘രണ്ട് മിനിറ്റിൽ താഴെയെ ഉള്ളു. കളി സമനില ആയാൽ ഷൂട്ടൗട്ടിലേക്ക് പോകും. അവിടെ നമുക്കൊരു ചാൻസും ഇല്ല.. ഇതാണ് നമ്മുടെ ചാൻസ്…’
ഫൈസി പെട്ടന്ന് പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചിട്ട് മാറി പോയി.
ഞാൻ ടീമിനൊപ്പം ബോക്സിൽ പോയി നിന്നു. ആമീൻ അടിക്കുന്ന പന്ത് ഞങ്ങളിലേക്ക് എത്തിയാൽ അത് ഗോൾ ആക്കാൻ കഴിയണം. അല്ലെങ്കിൽ ഫൈസി പറഞ്ഞത് പോലെ പെനാൽറ്റി ഷൂട്ടൗട്ടിലേക്ക് കളി പോകും. ഇവരുടെ ടീമിൽ പെനാൽറ്റി സ്പെഷ്യലിസ്റ്റ് ഒരുപാട് പേരുണ്ട് എന്ന് കേട്ടിരുന്നു. ഞങ്ങളുടെ സ്പെഷ്യലിസ്റ്റ് രണ്ട് പേര് കാലിലെ തൊലിയും പോയി ഗ്രൗണ്ടിന് വെളിയിൽ ഇരിപ്പും ആണ്. പെനാൽറ്റി ഷൂട്ടൗട്ട് ചെയ്തു ഇവരുടെ അത്രയും എക്സ്പീരിയൻസും ഞങ്ങൾക്ക് ഇല്ല. അപ്പൊ ശരിക്കും ചാൻസ് എല്ലാം ഇവർക്ക് തന്നെ ആണ്.. ഈ വരുന്ന ബോൾ ഞങ്ങളിൽ ആരെങ്കിലും ഗോൾ ആക്കിയില്ലെങ്കിൽ….
ബോക്സിനുള്ളിൽ ചെറിയൊരു ഉന്തും തള്ളുമൊക്കെ ഉണ്ട്. എന്റെ ദേഹത്തും ഒരുത്തൻ ഉരുമ്മി നിൽപ്പുണ്ട്. ബോൾ എന്റെ അടുത്ത് വരുമ്പോ ഫ്രീ ആയി അത് കണക്ട് ചെയ്യാൻ എന്നെ അനുവദിക്കാതെ ഇരിക്കുകയാണ് ഇവന്റെ പണി. കോർണറിൽ ബോൾ ഉറപ്പിച്ചു വച്ചു മുഖം ഉയർത്തി ആമീൻ എന്നെ നോക്കി. ഞാൻ പതിയെ തലയാട്ടി.. ആമീൻ വലതു കാൽ പിന്നിലേക്ക് ആഞ്ഞു വലിച്ചു മുന്നോട്ട് ആഞ്ഞു ബോളിൽ ഒരൊറ്റ അടി. പന്ത് ഉയർന്നു പൊങ്ങി ഒരുണ്ട കണക്കെ ഞങ്ങൾക്ക് നേരെ വന്നു
എന്റെ കുറച്ചു മുമ്പിലെ സ്‌ഥലം ലക്ഷ്യം വച്ചാണ് ആമീൻ ഷോട്ട് എടുത്തത്. പന്ത് ഉയർന്നപ്പോൾ അതിനനുസരിച്ചു ഞാൻ മുന്നോട്ടു നീങ്ങി. എതിർ ടീമിൽ എന്നെ നോട്ടം ഇട്ടിരുന്നവൻ എന്റെ കയ്യിൽ ബലമായി വലിച്ചു പിടിച്ചു വയ്ക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. സർവ്വ ശക്തിയും എടുത്തു ഞാൻ കുതറി. ആ കുതറിച്ചയിൽ അവൻ കൈവിട്ട് നിലതെറ്റി വീഴാൻ ഒരുങ്ങി. അവന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും സ്വതന്ത്ര്യൻ ആയ ഞാൻ ബോൾ എത്തുന്ന സ്‌ഥലത്തു ഓടിയെത്തി.
ഇവിടെ നിന്നും ഉയർന്നു പൊങ്ങി ആ ബോളിൽ തല വച്ചു ഇടിക്കുക. അതാണ് അവസാനത്തെ ജോലി. പക്ഷെ ഒരു പ്രശ്നം ഉണ്ടായി. അമീന്റെ ഷോട്ടിന്റെ ശക്തിയുടെ ആണോ എന്നറിയില്ല, ബോൾ ഉദ്ദേശിച്ചതിലും കുറച്ചു കൂടി ഉയരത്തിൽ ആണ് വന്നത്. ചാടിയാലും ബോൾ ഹെഡ് ചെയ്യാൻ പറ്റുമോ എന്ന് സംശയം ആണ്. ഇവിടെ വരെ എത്തിയിട്ട് ഈ അവസാന നിമിഷം എല്ലാം നഷ്ടം ആകുകയാണോ…? എനിക്ക് ദേഷ്യം വന്നു.. ഞാൻ കാലുകൾ അമർത്തി കുത്തി സർവ്വ ശക്തിയും എടുത്തു മുകളിലേക്ക് ചാടി..
അത് വരെ എന്റെ ശരീരത്തിൽ ഇല്ലാത്ത എന്തോ ഒരു ഉൾപ്രേരണ കൊണ്ടാണ് ഞാൻ ഉയർന്നു പൊങ്ങിയത് എന്നെനിക്ക് തോന്നി. കാരണം എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഒരിക്കലും ഞാൻ ഇത്രയും ഉയരത്തിൽ ചാടിയിട്ടില്ല. ബോളിനായി എനിക്ക് മുമ്പേ ഉയർന്ന എതിർ ടീം പ്ലയെർ ഇപ്പോൾ എന്റെ വയറിനു അവിടെ വരെ പൊങ്ങിയിട്ടുള്ളു.. അത്രയും വ്യത്യാസത്തിൽ ആണ് ഉള്ളിലെ ആ പ്രേരണ എന്നെ ഉയർത്തിയത്
ഞാൻ പലപ്പോഴും ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്ത് കൊണ്ടാണ് ചില സാഹചര്യത്തിൽ ചില കളിക്കാർ ഒരു രാക്ഷസഭാവം കൈക്കൊള്ളുന്നത് എന്ന്. എതിർ ടീമിനോട് ഉള്ള ദേഷ്യത്തിൽ ആണ് യുവരാജ് ഓരോവറിൽ അടുപ്പിച്ചു ആറു സിക്സ് അടിക്കുന്നത്. അതായത് ആ കഴിവ് അയാൾക്ക് മുന്നേയും ഉണ്ടായിരുന്നു, ആ കളിക്ക് ശേഷവും ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ ആ കളിയിൽ മാത്രം യുവരാജിന് അതിന് കഴിഞ്ഞു. അയാളുടെ കഴിവിലേക്ക് പെട്രോൾ ഒഴിച്ചത് പോലെ അരിശം ആളി കത്തി. എറിയാൻ വന്നവന്റെ കൂതിയും കരിഞ്ഞു. ഇത് പോലെ സ്പോർട്സിൽ പലപ്പോഴും ഉണ്ടാകാറുണ്ട്.. അത് തന്നെ ആയിരിക്കും എനിക്കും സംഭവിച്ചത്. ബാഹ്യപ്രേരണ കൊണ്ട് ഉണ്ടാവുന്ന ആ ഊർജ്ജം, ആ ശക്തി എന്നിലേക്ക് പടർന്നു കയറി, എന്നിലെ കരുത്തിന്റെ ചങ്ങലകൾ എല്ലാം ആ നിമിഷത്തേക്ക് മാത്രം അഴിഞ്ഞു.. ഒരു ബഹിരകാശസഞ്ചാരി അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിൽക്കുന്നത് പോലെ ഏതാനും നിമിഷങ്ങൾ ഞാൻ വായുവിൽ നിന്നു.. മറ്റേതോ ദിശയിലേക്ക് പോകുന്ന ബോളിനെയും നോക്കി
അടുത്തേക്ക് വന്ന ബോളിൽ ഒന്ന് നെറ്റി മുട്ടിക്കാനേ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞുള്ളു. ബോൾ ഗതി മാറി ഗോൾ പോസ്റ്റ്‌ ലക്ഷ്യമാക്കി പോകുമ്പോൾ ഞാൻ മെല്ലെ താഴേക്ക് വീഴുകയായിരുന്നു.. എന്റെ കണ്ണുകൾ അപ്പോളും ബോളിൽ ആയിരുന്നു. കുരുക്ഷേത്രയുദ്ധത്തിന് മുമ്പ് രണ്ട് അക്ഷഹൗണികളെയും നിശ്ചലമാക്കി കൃഷ്ണൻ അർജുനനു കാണിച്ചു കൊടുത്തത് പോലെ ഗോൾ മുഖം നിശ്ചലമായി ഒരു ഛായാചിത്രത്തിൽ എന്ന പോലെ ഞാൻ എല്ലാവരെയും കണ്ടു. കാണികൾ എല്ലാവരുടെയും കണ്ണുകൾ ബോളിൽ തന്നെ ആയിരുന്നു.. അവരുടെ ശ്വാസം നിലച്ചത് പോലെ ആയിരുന്നു ഇരിപ്പ്.. എതിർ ടീമിലെ കുറച്ചു പേര് അലറി വിളിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നത് പോലെ തോന്നി.. മറ്റു ചിലർ എന്തോ അത്യാഹിതം സംഭവിച്ചത് പോലെ ഞെട്ടിക്കൊണ്ട് ഇരിക്കുന്നു.. ഗോൾ കീപ്പർ ബോളിനെ സശ്രദ്ധം വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് ഇരു കൈകളും വിടർത്തി ചാടുന്നു.. അവന്റെ കൈകൾ ചെറുതായ് ചലിക്കുന്നു.. കണ്ണുകളിൽ ഈ സ്ലോമോഷൻ കാഴ്ച കണ്ട് കൊണ്ടിരിക്കെ എന്റെ കാലുകൾ മെല്ലെ നിലത്തുരസി.. കൈകൾ കുത്തി ഞാൻ താഴെ വീഴുമ്പോളേക്ക് സ്ലോ മോഷൻ അവസാനിച്ചു ബോളും ഗോളിയും തമ്മിലുള്ള പോരാട്ടം മാത്രമായി ഞങ്ങളുടെ ഫൈനൽ മാറിയിരുന്നു.
ഗോളിയുടെ കൈകളിൽ പന്ത് തട്ടരുതേ എന്ന് ഞാൻ പ്രാർത്ഥിച്ചു. എന്നാൽ ബോൾ കൈവിരലുകളിൽ തട്ടി. യുഗങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ഈ ഭൂമി ഭരിച്ചിരുന്ന ദിനോസറുകളുടെ വാഴ്ച്ച ഒടുക്കാൻ ഇവിടേക്ക് വന്നു പതിച്ച കൂറ്റൻ ഉൽക്കയെ പോലെ, ഇക്കാലമത്രയും യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഫുട്ബോളിന്റെ തമ്പുരാക്കന്മാർ ആയി വിലസിയിരുന്ന എസ് എൻ കോളേജിന്റെ പ്രതാപം അവസാനിപ്പിക്കാൻ പോന്ന ഉൽക്ക ആയിരുന്നു ആ ബോൾ അപ്പോൾ.. അതിന്റെ മിന്നൽ വേഗത്തിനെയും കരുത്തിനെയും കൈവിരലുകളിൽ തട്ടി തെറിപ്പിക്കാൻ ഗോളിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. വിരലുകളിൽ തലോടി പന്ത് ഉള്ളിലേക്ക് പാഞ്ഞു.. അവരുടെ വല കുലുങ്ങുമ്പോളും അങ്ങിങ്ങായി കുറച്ചു ആക്രോശങ്ങൾ അല്ലാതെ അവിടെ ആകമാനം നിശബ്ദത മൂടിയിരുന്നു..
മൈതാനത്തു വീണു കിടന്ന ഞാൻ എണീറ്റപ്പോളും അവിശ്വസനീതയുടെ ആ മൂകത അവിടെ തളം കെട്ടിയിരുന്നു.. അവസാന നിമിഷം അട്ടിമറി വിജയത്തിലേക്ക് ചുവട് വച്ചപ്പോൾ ഗാലറി അടക്കം മൌനത്തിൽ ആയിരുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞാൽ ആരും ഒരിക്കലും ആ കഥ വിശ്വസിക്കാൻ പോണില്ല.. നിലത്തു നിന്നും എഴുന്നേറ്റ ഞാൻ ഓടി ഗാലറിക്ക് നേരെ ചെന്ന് നിന്നു.. എസ് എൻ കോളേജിലെ കുട്ടികളാണ് ഈ സൈഡിൽ ഇരിക്കുന്നത്. ഇത്രയും നേരം ഞങ്ങളെ കൂക്കി വിളിച്ചും പരിഹസിച്ചും പാരഡി പാടിയും കളിയാക്കി നശിപ്പിച്ച പിള്ളേർ.. ഇപ്പോൾ ആ തൊണ്ടകൾ ഒക്കെയും നിശബ്ദമാണ്.. ചില മുഖങ്ങളിൽ എനിക്ക് നൈരാശ്യം കാണാം, ചിലതിൽ വേദനയും. അവർക്ക് മുന്നിലായ് മൈതാനത്തു ഒരു ജേതാവിനെ പോലെ ഞാൻ നിന്നു. രണ്ട് കൈകളും മുന്നോട്ടു നീട്ടി മിശിഹായെ പോലെ ഞാൻ അവർക്ക് മുന്നിൽ നിന്നു. അവിടെ ഗാലറിയിൽ ഞങ്ങളുടെ സൈഡിൽ നിന്ന് ആരവം മുഴങ്ങുന്നതിന് മുമ്പ് തന്നെ ഇവിടെ ഇവർ കരഞ്ഞു തുടങ്ങിരിക്കുന്നു. കപ്പ് മോഹിച്ചു പാട്ട് പാടി ബസും പിടിച്ചു ഇവിടെ വന്ന പത്തു നൂറെണ്ണത്തിനെ പച്ചയ്ക്ക് ഇരുത്തി കരയിപ്പിച്ചപ്പോൾ എന്റെ സെലിബ്രേഷൻ പൂർത്തി ആയതു പോലെ തോന്നി.
